Morgunblaðið - 04.09.2014, Blaðsíða 85

öðrum brjóstsykursgerð og
1959 sælgætisgerðina Mónu og
rak hana í um 45 ár. Það var
byrjað smátt og fyrir rest var
þetta orðið öflugt fyrirtæki.
Hann var dugnaðarforkur en
hann stóð ekki einn. Hann hafði
kynnst Gústu og hún stóð við
hlið eiginmanns síns í blíðu sem
stríðu. Hún tók mikinn þátt í
allri vinnunni ásamt því að sjá
um stórt heimili. Þegar börnin
fluttu að heiman kom hún meira
inní reksturinn.
Hann var örlátur og um
hverja páska kom hann með
páskaegg handa allri fjölskyld-
unni minni og ég vissi að hann
fór á fleiri staði. Bróðir var
uppáhaldsfrændi barnanna
minna og þau kölluðu hann
súkkulaðifrænda. Þegar þau
komu í heimsókn í verksmiðj-
una kom hann brosandi á móti
þeim og gaf hann sér alltaf tíma
til að labba með þeim um salina
og útskýra allt fyrir þeim, þrátt
fyrir miklar annir og í lokin var
súkkulaði sett í vasana. Hann
hafði ýmis áhugamál, ungur tók
hann mikið af myndum og fram-
kallaði sjálfur. En fótbolti var
stórt áhugamál og í mörg ár fór
hann á völlinn með vini sínum.
Hann og nokkrir vinir hans
hittust reglulega og spiluðuð
brids. Bróðir var ljúfmenni,
húmoristi, félagslyndur og vina-
margur.
Í einkalífi var hann ríkur.
Kynntist Gústu sinni og voru
þau rétt yfir tvítugt þegar þau
giftust. Þau eignuðust sex
mannvænleg börn og barna-
börnin eru orðin 14 og barna-
barnabörnin tvö. Það er í raun
ótrúlegt hve miklu hann áorkaði
því hann hafði kross að bera,
því hann veiktist ungur af
hrygggikt sem var slæm og
háði honum ávallt mikið. Vegna
hennar hryggbrotnaði hann og
lamaðist fyrir nokkrum árum,
sem var þungt högg. Ég heyrði
bróður aldrei kvarta yfir veik-
indum sínum og hann sló þeim
oft upp í grín og svaraði þegar
maður spurði um heilsuna „það
er í lagi sem er í lagi, hitt er
ekki í lagi“. Hann var búinn
miklu æðruleysi sem ég tel að
hafi verið einn af hans aðalkost-
um. Að leiðarlokum vil ég þakka
samfylgdina og kveð ég góðan
bróðir. Gústu, börnum og
barnabörnum sendum við Sab-
ina og fjölskylda innilegar sam-
úðarkveðjur.
J. Valur Marinósson.
Afi var merkilegur maður og
stórkostlegur karakter. Hann
var nýjungagjarn og mikill
græjukall og sá fyrsti sem við
þekktum sem eignaðist gemsa.
Hann var einnig móttækilegur
fyrir nýjum viðhorfum og
óhræddur við að aðlagast
breyttum kynjahlutverkum í
samskiptum við konurnar í lífi
sínu. Hann hélt áfram að vinna
langt eftir að hann komst á eft-
irlaunaaldur og í hvert sinn sem
hann birtist brosandi í verk-
smiðjunni lifnaði yfir öllu starfs-
fólkinu. Hann var hinn mesti
stríðnispúki og húmoristi og
prakkaraglottinu hans munum
við aldrei gleyma. Hann var
okkar dyggasti stuðningsmaður,
átti alltaf til einlægt hrós og
enginn gladdist eins mikið og
hann þegar okkur gekk vel.
Hann var og mun alltaf verða
okkur mikil fyrirmynd í lífinu
og við erum óendanlega þakk-
látar fyrir tímann sem við feng-
um með honum.
Borghildur (Hilda)
og Ágústa.
Í dag kveðjum við æskuvin
okkar hann Sigga Mar. Hann
var skemmtilegur, kátur og
uppátækjasamur. Það var gam-
an að alast upp í Vestmanna-
eyjum, þar var líf og fjör og
margt brallað. Vinskapur okkar
hefur haldist síðan í barnaskóla.
Það kom að því að margir í
vinahópnum fluttu upp á land,
stofnuðu heimili og hófu ný
störf. Siggi og Gústa eignuðust
stóran barnahóp og brátt var
Siggi orðinn forstjóri Mónu.
Þegar við vorum 50 ára
ákváðum við vinahópurinn úr
Eyjum að halda sameiginlega
veislu og þá var Nefndin stofn-
uð sem starfar enn í dag. Við
héldum glæsilega veislu á Hótel
Sögu sem tókst svo vel að við
ákváðum að hittast framvegis á
5 ára fresti til skiptis í Vest-
mannaeyjum og upp á landi.
Seinna á ársfresti. Skemmtiat-
riðin voru alltaf heimatilbúin og
við vorum svo heppin að hafa
músíkanta í hópnum svo það
var mikið sungið. Siggi var
potturinn og pannan við und-
irbúninginn og hafði alltaf tíma
fyrir okkur. Hann var höfðingi
og oft nutum við þess að hann
var forstjóri Mónu. Þegar kom
að því að Siggi og Gústa settust
í helgan stein og nytu ávaxta af
lífsstarfinu dró ský fyrir sólu.
Siggi varð fyrir slysi. Eftir það
hefur hann verið bundinn við
hjólastól. Við getum ekki sett
okkur í spor þeirra sem verða
fyrir þessu mótlæti en við vinir
Sigga gátum gefið honum gleði
okkar og vináttu og höfum
heimsótt Sigga og Gústu mán-
aðarlega. Í hvert sinn slógum
við upp veislu með allskonar
kræsingum, hlógum og rifjuðum
upp gamlar minningar. Alltaf
hlakkaði Siggi til að hitta okkur
en við höldum að við höfum
hlakkað enn meira til að hitta
hann og Gústu. Ef maður
spurði: Hvernig hefur þú það í
dag? svaraði hann: Sumt er bil-
að en hitt er í lagi. Svona var
hann Siggi. Við fórum betri
manneskjur af hans fundi. Við
söknum Sigga en gleðjumst yfir
því að hann er laus við fjötrana
og trúum því að hann gangi
frjáls á vit nýrra heima.
Góða ferð, elsku vinur.
Fyrir hönd Nefndarinnar ’29,
Ragnheiður Sigurðardóttir.
Vinur okkar, Sigurður Emil
Marinósson, hefur kvatt þennan
heim eftir erfið veikindi. Hann
hafði mátt þola ýmislegt, þjáðist
af beinasjúkdómi árum saman,
hafði hálsbrotnað, sem lengi dró
úr vinnuþoli hans, og árið 2008
varð hann fyrir því áfalli að
hryggbrotna. Það var þyngsta
raunin fyrir þennan félagslynda
dugnaðarfork að lamast og
verða upp á aðra kominn með
flesta hluti. En hans andlega
reisn hélst óbreytt og einnig
góða skapið, sem átti drjúgan
þátt í að gera bærilegt það, sem
á eftir fór. Eftir langan og erf-
iðan aðdraganda var hann fullur
þakklætis, þegar hann komst að
á hjúkrunarheimilinu við Boða-
þing, þar sem aðstæður og öll
aðhlynning er til fyrirmyndar.
Sigurður var fæddur í Vest-
mannaeyjum en flutti til
Reykjavíkur 17 ára gamall til að
hefja nám í Loftskeytaskólanum
en hélt alltaf góðum tengslum
við vini sína í Vestmannaeyjum.
Sigurður var glaðlyndur, fé-
lagslyndur og vinmargur, enda
fékk hann margar heimsóknir,
sem styttu honum stundir og
ekki síður glöddu þær hann tíð-
ar heimsóknir barnanna og
barnabarnanna. Ómetanlegt var
það honum að Ágústa hans sat
hjá honum alla daga, frá morgni
til kvölds.
Eftir að Sigurður lauk námi
vann hann á símstöðinni á Borð-
eyri og síðan í Gufunesi. Jafn-
framt vann hann ýmis önnur
störf. Árið 1959, eftir að hafa
lesið ótal fagtímarit, keypti
hann vélar til sælgætisfram-
leiðslu, fékk til sín sérfræðing
frá Englandi og stofnaði sæl-
gætisgerðina Mónu.
Hann rak Mónu í nokkur ár
við fremur þröngan húsakost,
þar til honum tókst að kaupa
lóð í Hafnarfirði og reisa þar
stórt verksmiðjuhús.
Með þrautseigju, ósérhlífni
og dugnaði tókst Sigurði að efla
fyrirtækið jafnt og þétt. Jafn-
hliða því sem framleiðslan óx,
varð húsnæðisþörfin meiri og
árið 1990 voru verksmiðjuhúsin
orðin þrjú.
Elskuleg eiginkona hans,
Ágústa, stóð ávallt við hlið hans,
studdi hann með ráðum og dáð.
Hann fullyrti, að án hennar
hefði fyrirtækið ekki blómgast
eins og raunin varð.
Eftir að hafa rekið Mónu í 45
ár var farið að draga úr þreki
Sigurðar. Seldi hann þá fyrir-
tækið og þau hjónin gátu notið
áranna, sem á eftir komu, þar
til hann varð fyrir slysinu, sem
öllu breytti. Við fráfall Sigurðar
léttir það sorgina að vita að
vegna aðstæðna sinna var hann
sáttur við að ljúka þessu jarð-
lífi.
Margs er að minnast eftir
rúmlega hálfrar aldar vináttu,
sem hófst með vináttu barnanna
okkar. Oft höfum við rifjað upp
skemmtilegar veiðiferðir, sum-
arhúsaferðir, ferðalög innan-
lands og utan, og öll fjörugu
spilakvöldin, en Sigurður var
snjall bridgespilari. Ágústa er
góður ljósmyndari og geymir
myndasafn hennar dýrmætar
minningar frá liðnum árum.
Á kveðjustund þökkum við
okkar góða vini, heiðursmann-
inum Sigurði, samfylgdina öll
þessi ár og vottum Ágústu og
öllum afkomendum þeirra inni-
lega samúð.
Þórunn og Erlingur.
Okkur langar í fáum orðum
að minnast vinar okkar Sigurð-
ar Emils Marinóssonar, „Sigga í
Mónu“.
Fyrir um þrjátíu árum boðaði
Jóhann T. Egilsson, bankastjóri
Iðnaðarbankans í Hafnarfirði,
okkur undirritaða og nokkra
aðra atvinnurekendur á fund í
bankanum og bauð til létts há-
degisverðar.
Tilefnið kvað hann vera að
hitta reglulega þennan hóp og
ræða helstu málefni dagsins
þannig að hann gæti fylgst sem
best með því sem var að gerast
í atvinnulífinu og kanna hvort
og hvernig bankinn gæti komið
að málum. Siggi í Mónu var
einn þessara manna.
Þessum samverustundum
höfum við haldið áfram öll þessi
ár okkur til ómældrar ánægju
enda þótt aðstæður hafi breyst
við hækkandi aldur og nú kveð-
ur Siggi í Mónu, sá þriðji af fé-
lögunum 6. Eftir að Siggi lam-
aðist og þurfti að ferðast í
hjólastól héldum við áfram upp-
teknum hætti og síðast hittumst
við í Tilverunni í Hafnarfirði 15.
júlí sl. og vorum við þá tveir í
hjólastól. Þá átti Siggi erfitt um
mál og var fölur á vanga en
léttur í lund og spaugsamur að
vanda.
Næsti fundur var ákveðinn
12. ágúst en til þess kom ekki
þar sem Siggi sendi okkur
kveðju daginn fyrir áætlaðan
fund um að hann gæti ekki
mætt. Kveðjustundin kom fyrr
en við væntum.
Fljótlega kynntumst við því
hversu frábærir gestgjafar
Siggi og Gústa voru og nutum
þess að vera samvistum við þau.
Á þessum árum hefur byggst
upp traustur vinskapur okkar
allra og eiginkvenna okkar sem
hefur leitt til fjölda sameigin-
legra funda og ferðalaga innan-
lands sem utan, m.a. til Fær-
eyja.
Höfum við notið samvistanna
og kynnst þeirri einlægni og
stefnufestu og glaðværð er ein-
kenndi Sigga. Honum var mjög
annt um fjölskyldu sína sem og
fyrirtækið og hugaði grannt að
velferð þeirra. Hann hafði
ákveðnar skoðanir á mönnum
og málefnum og hvikaði ekki frá
þeim þótt aðrir væru á öndverð-
um meiði.
Með þessum fátæklegu orð-
um viljum við þakka fyrir mjög
gefandi vináttu öll þessi ár.
Blessuð sé minning Sigga. Við
vottum Ágústu og öllum eftirlif-
andi ættingjum og vinum inni-
lega samúð okkar.
Arnbjörg og Jóhann G.
Bergþórsson,
Anna Júlíana og
Rafn Sigurðsson,
Guðrún og Magnús
Tryggvason.
MINNINGAR 85
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. SEPTEMBER 2014
Ég vil kveðja
elskulegan bróður,
Stefán Rúnar, með
nokkrum orðum. Við bræðurnir
ólumst upp á Hafnargötunni á
Seyðisfirði. Bryggjurnar, fjaran
og fjöllin voru okkar ævintýra-
heimar. Ég man ekki að okkur
hafi nokkurn tímann leiðst, það
var alltaf nóg að gera. Við veidd-
um á bryggjunum, lékum okkur í
fjörunni og gengum á fjöll. Rúnar
var alltaf að taka hluti í sundur og
sjá hvernig þeir virkuðu. Hjá
honum lærði ég að gera við hjólið
mitt þegar það bilaði, búa til túttu
og teygjubyssur, smíða sverð og
skildi sem við lékum okkur að.
Ungir fórum við að stunda veiðar
með föður okkar. Fyrst stang-
veiðar og síðar skotveiðar. Dag-
inn fyrir veiði var garðurinn
vökvaður og svo um kvöldið var
farið út með ljós að tína maðk,
spenningurinn var svo mikill að
við náðum varla að festa svefn.
Faðir okkar kenndi okkur allt um
veiðar og kenndum við okkar
börnum seinna meir. Rúnar var
mikill veiðimaður og fannst fátt
skemmtilegra en að vera við ár-
bakkann með stöng eða uppi til
Stefán Rúnar
Sigurðsson
✝ Stefán RúnarSigurðsson
fæddist á Seyðis-
firði 2. nóvember
1965. Hann lést 2.
ágúst 2014.
Útför Stefáns
Rúnars fór fram
13. ágúst 2014.
fjalla á rjúpu. Okkar
bestu stundir voru
við veiðar og það
verður ekki samt að
halda til veiða án þín.
Ég bið góðan Guð að
vaka yfir dætrum
þínum. Hvíl í friði,
elsku bróðir.
Ég kveð þig kæri vinur
ég kveð þig Rúnar minn
í faðmi drottins sefur
ljúfur drengurinn.
Á vængjum morgunroðans
um röðulglitrað haf
fer sála þín
á guðs vors helga stað
þar er engin þjáning
né kvöl né sorgartár.
Aðeins ró og friður
í hverri þreyttri sál.
Þér þakka samfylgdina
og minninguna um þig.
Nú bið ég góðan guð
að geyma þig
(Kolbrún Harpa.)
Bjartmar S. Sigurðsson.
✝ Reynir KristinnGuðmundsson
fæddist í Reykjavík
21. september 1949.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans 18. ágúst
sl.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Friðriksson versl-
unarmaður, f. 22.
júlí 1920, d. 17. októ-
ber 1968, og Guðríður Ástráðs-
dóttir, f. 18. apríl 1924, d. 16.
ágúst 2003. Bræður Reynis eru:
Ástráður Stefán, f. 3. mars 1946,
Gunnar Friðrik, f. 30. október
1952, og Guðmundur Garðar, f.
22. febrúar 1956, d. 5. maí 2010.
Árið 1972 kvæntist Reynir
Sigríði Þorláksdóttur, f. 24.
október 1952. Börn þeirra eru:
1) Ásta Björg, f. 5. júli 1974, gift
Magnúsi Má Nils-
syni. Börn þeirra
eru Katrín og Þór-
ey Sesselja. 2)
Friðrik Þór, f. 22.
október 1976,
kvæntur Hrönn
Haraldsdóttur.
Börn þeirra eru
Emil, Máni og
Freyja. Seinni eig-
inkona Reynis er
Björg Hauks-
dóttir, f. 15. ágúst 1952.
Að loknu verslunarskólaprófi
starfaði Reynir í nokkur ár hjá
Eimskipafélagi Íslands, m.a.
sem fulltrúi á skrifstofu félags-
ins í Norfolk í Bandaríkjunum,
en vann síðustu árin einkum við
þýðingar.
Útför Reynis fór fram frá
Kristskirkju í Landakoti 25.
ágúst 2014.
Ég vil minnast trúbróður
míns, Reynis Guðmundssonar,
sem ég hafði þá gæfu að kynnast
á vettvangi kaþólsku kirkjunnar.
Áttum við mest samskipti í bisk-
upstíð Alfreðs Jolson þegar báð-
ir gáfu sig þar að verkefnum við
Kaþólska kirkjublaðið o.fl. Þekk-
ing Reynis á kaþólskum sið, sem
hann hafði alizt upp við með fjöl-
skyldu sinni, var mikil og djúp.
Hann dróst að andlegum fræð-
urum kirkjunnar og trúvarnar-
fræðum, ekki aðeins fyrri tíðar,
heldur og þeim sem snertu við-
ræðu trúar og heimspekilegra
viðhorfa og árekstra hennar við
veraldarhyggju á ýmsum svið-
um, m.a. siðferðismála. Hafði ég
iðulega samband við hann þá og
síðar í síma eða netbréfum þegar
mikið lá við og kom þar ekki að
tómum kofunum; ef hann vissi
ekki lausnina, gat hann oft vísað
á þá sem vissu.
Hann vann við margar þýð-
ingar fyrir biskupa kirkjunnar
og söfnuðinn og naut þar trausts
fyrir vandað verk sitt, en þar er
fullrar nákvæmni þörf, þolin-
mæði, orðheppni og á stundum
nýyrðasmíða um guðfræðileg
efni sem veraldleg. Margt af
þýðingum hans birtist í Merki
krossins, tímariti kirkjunnar, og
annað á netinu. Á seinni árum
vann hann mikið verk við að
þýða hið mikla og alþjóðlega
Trúfræðslurit kaþólsku kirkj-
unnar.
Ekki var ég heimagangur hjá
Reyni, þótt ég þekkti reyndar
vel hans elskulegu, trúræknu
móður og af bræðrum hans helzt
skólabróður minn Gunnar sagn-
fræðing, sem eins og Reynir hef-
ur unnið kirkjunni og kirkju-
sögulegum málum ærið gagn og
þekktur er af sinni miklu, verð-
launuðu bók um Jón Sveinsson,
Nonna.
Við Reynir hittumst helzt í
seinni tíð á förnum vegi og eftir
messur og jafnan notalegt að
taka hann tali. Mikill skaði er að
því, að honum hafi ekki enzt
lengra líf til að veita kirkju og
kristni áfram það liðsinni sem
jafnan mátti vænta af honum, en
skaðinn er líka vinanna sem
sakna hans nú, hans glöggu orð-
ræðu, svipbrigða hans og léttrar
kímni.
Frá Kristskirkju konungs,
sem hann hélt sinn trúnað við,
var hann jarðsunginn í sálu-
messu þar sem fyrirbænir fylgdu
honum yfir landamæri lífs og
dauða, eins og einnig hér. Drott-
inn blessi þig, Reynir, fjölskyldu
þína alla og ástvini.
Jón Valur Jensson.
Reynir Kristinn
Guðmundsson
✝
Elskulegur afi okkar, langafi og bróðir,
SVEINBJÖRN JÓNSSON,
Austurbrún 6,
Reykjavík,
lést á líknardeild LSH sunnudaginn 24. ágúst.
Útförin fer fram í kyrrþey.
Barnabörn, barnabarnabörn og systkini.
✝
Bróðir okkar,
JÚLÍUS FRIÐRIK MAGNÚSSON
frá Sunnuhvoli, Glerárþorpi,
til heimili á dvalarheimilinu Hlíð,
Akureyri,
lézt föstudaginn 29. ágúst.
Jarðsett verður frá Glerárkirkju föstudaginn
12. september kl. 13.30.
Systkini hins látna og fjölskyldur þeirra.