Morgunblaðið - 04.09.2014, Blaðsíða 84

84 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. SEPTEMBER 2014
✝ Sigurður Emilfæddist í Vest-
mannaeyjum 21.
október 1929. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimili Hrafnistu í
Boðaþingi hinn 15.
ágúst 2014. For-
eldrar Sigurðar
voru Marinó G.
Jónsson yfirsímrit-
ari, f. 1906 á Ísa-
firði, d. 1983, og
Jakobína Þ. Þorsteinsdóttir, f.
1906, í Vestmannaeyjum, d.
1948.
Systkini Sigurðar eru: 1)
Agnes, f. 1931, d. 2010 gift
Kristni H. Guðbjörnssyni, f.
1922, d. 1993, áttu þau tvö börn.
2) J. Valur, f. 1941, kvæntur
Sabine Marth, f. 1948, og eiga
þau 5 börn. 3) Valgerður, f.
1957, sem Marinó eignaðist með
síðari eiginkonu sinni Hjördísi
Ólafsdóttur f. 1922, d. 2006, er
gift Valdimar Grétari Guð-
mundssyni, f. 1955, og eiga þau
3 börn.
Sigurður kvæntist árið 1950
Ágústu Kristínu Sigurjóns-
dóttur, f. 1929. Foreldrar
Ágústu voru Guðrún Jónsdóttir,
Ólafsdóttir, f. 1964, börn þeirra
eru; Daníel Helgi, f. 1998, og
Kristín Helga, f. 2000.
6) Hjalti, f. 1965, eiginkona
hans er Hrönn Hrafnsdóttir, f.
1967, dætur þeirra eru; Hera, f.
1996, og Hekla, f. 1999.
7) Sigurjón Atli, f. 1972, eig-
inkona hans er Jóney Hrönn
Gylfadóttir, f. 1970, synir þeirra
eru; Tómas Liljar, f. 2004, og
Róbert Liljar, f. 2007.
Sigurður ólst upp í Vest-
mannaeyjum til sextán ára ald-
urs en þá flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur og var Sigurður
búsettur á höfuðborgarsvæðinu
eftir það.
Sigurður lauk hefðbundinni
skólagöngu en fór svo í Loft-
skeytaskólann og lauk þaðan
prófi 1948. Starfaði hann sem
loftskeytamaður hjá Símanum
til ársins 1961, lengst af í Gufu-
nesi. Árið 1959 stofnaði hann
með dyggri aðstoð Ágústu konu
sinnar, ásamt frænda Ágústu,
Sigurði Óskarssyni, Sælgætis-
gerðina Mónu.
Ævistarf Sigurðar og Ágústu
var rekstur og uppbygging þess
fyrirtækis. Síðustu ár starfs-
ævinnar ráku þau Mónu með
börnum sínum. Sigurður sat um
skeið í stjórn Félags íslenskra
iðnrekenda.
Útför Sigurðar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
4. september 2014, og hefst at-
höfnin kl. 13.
f. 1893, d. 1997, og
Sigurjón Jónsson
úrsmiður, f. 1897,
d. 1969.
Börn Sigurðar
og Ágústu eru:
1) Dóttir, f. 1952,
d. 1952.
2) Jakobína
Edda, f. 1954, eig-
inmaður hennar er
Gunnar Eiríksson f.
1952, börn þeirra
eru; Borghildur f. 1983 og
Ágústa, f. 1992.
3) Gunnar f. 1957, eiginkona
hans er Hólmfríður Þorvalds-
dóttir, f. 1961, börn þeirra eru;
Þorvaldur Sævar, f. 1980, í sam-
búð með Örnu Björk Krist-
björnsdóttur, f. 1984, synir
þeirra eru Kári, f. 2009, og
Frosti, f. 2012, en fyrir átti Arna
soninn Óttar Búa Andrason, f.
2002, Sigurður Ágúst, f. 1985,
Fannar Freyr, f. 1987, í sambúð
með Sif Ómarsdóttur, f. 1987, og
Gunnar Freyr, f. 1987.
4) Emilía, f. 1958, dætur
hennar eru; Kenya Kristín, f.
1981, og Guðrún Hattie, f. 1984.
5) Ágúst Sigurður, f. 1960,
eiginkona hans er Aðalheiður
Hann faðir þinn er veikur og
tekst nú á við síðustu orrustu
lífs síns. Eitthvað á þessa leið
voru orð hjúkrunarfræðings í
Boðaþingi þegar hringingin
kom í byrjun ágústmánaðar. Við
vissum öll að hann pabbi var
orðinn þreyttur og tilbúinn að
fara.
Síðustu árin voru honum erf-
ið eða allt frá því að hann
hryggbrotnaði. Aldrei var samt
í honum uppgjöf. Hann fylgdist
með sínu fólki, vinum og ætt-
ingjum og þjóðfélagsmálum.
Hann fékk til sín fermingar-
systkinin frá Vestmannaeyjum
einu sinni í mánuði og einu sinni
í mánuði hitti hann vini sína á
Tilverunni. Fótboltinn átti hug
hans og hann horfði á alla leik-
ina í heimsmeistaramótinu fyrr
í sumar. Hann var sérstaklega
ánægður þegar hans lið vann –
en það var lið Vestmannaeyja.
Hann var stoltur Vestmanna-
eyingur.
Ótrúlegur dugnaður kjarkur,
elja og útsjónarsemi einkenndi
föður minn alla tíða. Þegar við
systkinin vorum að vaxa upp
vann hann mikið og var sjaldan
heima. Barnahópurinn var stór,
munnarnir margir og pabbi í
vinnunni.
Ég man vel þegar hann og
mamma stofnuðu Mónu til þess
að skaffa aukavinnu. Keypt var
brjóstsykursgerð á uppboði –
og stofnuð sælgætisgerð með
Sigga Óskars, frænda okkar, og
Mónu, þáverandi konu hans.
Fyrir fimm ára hnátu hljómaði
þetta sem ótrúleg heppni, ég
stóð í þeirri trú að ég gæti
fengið allt það sælgæti sem ég
gæti í mig látið, en annað átti
eftir að koma í ljós. Ekki átti að
spilla okkur krökkunum með ei-
lífu sælgætisáti og hafi okkur
dottið í hug að sælgæti myndi
vera daglegt brauð þá reyndist
það rangt. Þetta var árið 1959,
þjóðfélagið rétt að komast af
stað eftir stríðsárin, höftin réðu
ríkjum og oft var baslað.
Árin liðu, ég lauk mínu námi
og fór að vinna við mitt fag sem
sjúkraþjálfari. Svo kom kallið.
Pabbi hóaði okkur systkinunum
saman og sagðist vilja gera
breytingar. Eftir það fórum við
flest að vinna í fjölskyldufyr-
irtækinu – og á endanum öll
sex. Það var mitt lán að hefja á
endanum störf með honum og
taka síðan við stjórntaumnum
þegar hann vildi stíga til hliðar.
Þar kynntist ég föður mínum
fyrst vel.
Eftir að pabbi lenti í óhappi
og lamaðist í fótunum þegar
hann var nýlega orðinn áttræð-
ur kynntumst við á honum nýrri
hlið. Hlið umburðarlyndis og fé-
lagslegrar færni. Þessi síðustu
ár skilja eftir verðmætar minn-
ingar hjá fjölskyldunni. Heilsu
hans hrakaði stöðugt og hann
var orðinn þreyttur. Hann dó
eins og indíánahöfðinginn sem
ákveður að í dag sé góður dagur
til þess að deyja. Hann kvaddi
fjölskylduna og vinina vitandi
hvað var í vændum og sofnaði
sáttur.
Takk, pabbi.
Jakobína Edda
Sigurðardóttir.
Fyrir fjórtán árum var mér
boðið í heimsókn í Lækjasmára
6. Ástæða heimboðs var að ör-
verpi Sigga og Gústu var komið
með kærustu sem tímabært var
að kynnast. Mér er það minn-
isstætt hvað mér fannst nánast
frá fyrstu mínútu eins og ég
hefði alltaf þekkt tengdafor-
eldra mína, þau voru bara svo
viðkunnanleg. Eftir þessa
fyrstu heimsókn urðu heim-
sóknirnar í Lækjasmárann
nokkuð tíðar því það var ein-
faldlega svo gaman að heim-
sækja þau og ekki spilltu veit-
ingarnar og gestrisnin fyrir.
Þegar ég kom inn í fjölskyld-
una var Siggi sendiherra í
Mónu, búinn að stíga niður úr
stólnum og farinn að slaka að-
eins á. Siggi sem ég þekkti sem
pabba, afa og tengdapabba var
maður sem alltaf hafði tíma og
mjög mikinn áhuga á öllu sem
fólkið hans var að gera. Hann
var stoltur af fjölskyldunni
sinni. Gústu sinni, börnunum og
barnabörnum og fylgdist ávallt
með öllu sem var í gangi. Síð-
ustu árin varð honum tíðrætt
um hvað hann væri heppinn
með fólkið sitt og lét börnin sín
og barnabörnin heyra það hvað
hann væri stoltur af þeim. Að
hitta fjölskylduna reglulega
skipti tengdapabba miklu máli
og þá var hann í essinu sínu.
Horfði yfir ríkidæmið með bros
á vör.
Að lenda í hjólastól á níræð-
isaldri með stífan háls er erfið
staða svo vægt sé til orða tekið.
Á þessum aldri er styrkur
handa eðlilega ekki jafnmikill
og hjá þeim sem yngri eru. Því
var Siggi algjörlega háður öðr-
um. Við veljum okkur viðhorf.
Siggi valdi jákvæðni, að taka
einn dag í einu og berjast sem
var aðdáunarvert og ómetanlegt
fyrir alla aðila. Tengdapabbi
minn var í senn algjör nagli og
mikill ljúflingur.
Eitt af mörgu sem Siggi var
góður í var hvað hann sýndi
fólki mikinn áhuga og virðingu.
Þegar við vorum í heimsókn á
Hrafnistu og starfsmaður kom
inn til hans þá fræddi hann okk-
ur iðulega um fjölskylduhagi
viðkomandi, í sumum tilfellum
ættir eða bara hvað viðkomandi
hugsaði rosalega vel um hann.
Allt kom þetta frá hjartanu.
Þvílíkur sjarmaör sem hann var
og hann fékk það örugglega
margfalt til baka. Það voru ófá
afmælis- og jólaboðin sem ég
fékk hrós frá Sigga varðandi
klæðnað eða útlit, reyndar eins
og allir aðrir, en mér þótti svo
vænt um það. Þakklæti er eitt
sem kemur upp hugann. Hann
var svo þakklátur fyrir hverja
stund sem við vorum með hon-
um hversu ómerkilega stutt
sem hún var. Hann var alltaf
svo innilega þakklátur.
Strákarnir okkar eiga minn-
ingar um góðan afa sem hafði
gaman af því að hafa líf í kring-
um sig, hann var nú einu sinni
svolítill grallari þegar hann var
lítill strákur í Vestmannaeyjum.
Hann átti líka alltaf til nammi
sem hann var mjög örlátur á.
Yngri strákurinn fékk líka
stundum að ýta á flautuna á
hjólastólnum sem honum þótti
mjög skemmtilegt. Þeir muna
líka að afa fannst ósköp nota-
legt að fá knús frá afastrák-
unum sínum.
Við fjölskyldan fengum öll
tækifæri til að kveðja Sigga síð-
ustu dagana hans og segja hon-
um hvað okkur þótti vænt um
hann, sem var ómetanlegt.
Elsku Siggi, ég stend við lof-
orðið og hugsa um Sigurjón
Atla og við pössum öll upp á
Gústu þína. Takk fyrir allt.
Jóney.
„Geturðu ekki skroppið með
mér í Mónu að líta á smáverk?“
spurði Sigurður tengdafaðir
minn kvöld eitt. Dóttir hans og
ég vorum þá búin að vera sam-
an í nokkurn tíma. Við vorum
ekki nema rétt lagðir af stað frá
Flókagötunni þegar hann sagði:
„Svo þið ætlið að fara að búa
saman?“ Eitthvað umlaði í mér
– vissi ekki alveg hvað í vænd-
um væri. „Þú veist að hún er
ákveðin.“ Svo var ekki meira
rætt um það, enda auðveldara
fyrir tvo karla að ræða fram-
kvæmdir og þess háttar.
En þarna kynntist ég einum
af mörgum góðum eiginleikum
Sigurðar – hann sagði ekki allt-
af margt, en passaði upp á að
allir nytu sannmælis.
Og auðsýnt þykir mér að Sig-
urði hafi nú bara líkað vel skap-
ferli dótturinnar því þau áttu
síðar farsælt samstarf í Mónu
þar til loks að hann rétti henni
stjórntaumana þegar hann vildi
stíga til hliðar.
Sigurður og Ágústa studdu
við bak okkar Jakobínu af
rausnarskap alla tíð síðan og
verður það seint fullþakkað.
Sigurður var mikill höfðingi
heim að sækja, félagslyndur á
sinn hógværa hátt, glaðlyndur
og vinmargur. Hann naut sín þó
held ég best með fjölskyldunni
og er margs að minnast; veiði-
ferðir, þar sem allir fengu að
taka í stöng (og fá fisk), sum-
arbústaðaferðir, bæði á Þingvöll
og síðar í Klömbru, undir Eyja-
fjöllum, þar sem fjölskyldan
vann í mörg ár við að gera upp
eyðibýli.
Þar passaði „tengdó“ upp á
að hafa „happy hour“ á réttum
tíma, en líka að allir færu að
sofa þannig að vinnufært yrði
daginn eftir. Ógleymanleg er
líka ferðin sem fjölskyldan fór
til Tenerife árið sem hann varð
áttræður.
Sigurður var mikill dugnað-
arforkur og vann ótrauður að
sínu. Vissu fæstir að hann
glímdi við erfiðan gigtarsjúk-
dóm, áföll og mótlæti honum
tengt frá þrítugsaldri. Margur
hefði nú gefist upp við hans að-
stæður og þegið örorkubætur
frá samfélaginu – en það hugn-
aðist nú ekki honum tengda-
föður mínum. Hann varð fyrir
því áttræður að hryggbrotna og
lenda í hjólastól – en honum
leiddist allt tal um veikindi og
sjúkdóma og vildi sem minnst
um það ræða, sagði hann gjarn-
an „tölum ekki meira um það“.
Hin seinni ár er líka gott að
minnast ferða á „Fatlafólinu“
með ferðaþjónustu Sigga, en
svo kölluðum við bílinn, sem
notast var við eftir að Sigurður
var kominn í hjólastól. Á bílnum
fórum við meðal annars góða
ferð til Vestmannaeyja síðasta
sumar, en þær stóðu hjarta
hans alltaf nær.
Ég vil að lokum þakka
tengdaföður mínum samfylgd-
ina í lífinu. Fjölskylda mín
stækkaði umtalsvert þegar þau
hjón tóku mig inn í sína og ég
mun alltaf líta á mig sem einn
af strákunum hans Sigga!
Þinn uppáhaldstengdasonur
(og sá eini),
Gunnar Eiríksson.
Í dag kveð ég kæran bróður,
Sigurð E. Marinósson. Í okkar
samskiptum var hann kallaður
Siggi eða bróðir. Við ólumst upp
í Vestmannaeyjum þar sem fað-
ir okkar var símritari. Árið 1946
flutti fjölskyldan til Reykjavík-
ur en ári eftir að við fluttum
lést móðir okkar Jakobína úr
erfiðum sjúkdómi.
Ég man lítið eftir Sigga úr
Vestmanneyjum þar sem ég var
töluvert yngri. En ég veit að
hann var kröftugur strákur sem
var mikið í fótbolta, lék með
Þór. Eitt sumar vann hann við
að byggja varnarmúr við Mar-
kafljót í Fljótshlíð. Tók sig þá
til dag einn og óð yfir Markafl-
jótið til að heilsa upp á frænku
okkar Guðrúnu í Stóru Mörk.
Þetta þótti dirfska og var tekið
loforð af honum að gera þetta
ekki aftur.
Siggi fór í Loftskeytaskólann
og starfaði Gufunesi í mörg ár
að námi loknu. Þegar fjölskyld-
an stækkaði þurfti að afla meiri
tekna og þá byrjaði hann að
rukka fyrir fyrirtæki á milli
vakta.
Hann var hugmyndaríkur og
fyrir ein jólin smíðuðum við
ýmsar fígúrur fyrir jólin og
seldum í verslanir.
Seinna stofnaði hann með
Sigurður Emil
Marinósson
✝ Bjarni Guð-mundur Guð-
jónsson fæddist í
Reykjavík 10. októ-
ber 1932. Hann lést
á Landspítalanum
13. ágúst 2014
Foreldrar hans
voru Guðjón Guð-
mundsson bifreiða-
smiður f. 1910, d.
2001 og Ólöf
Bjarnadóttir hús-
móðir, f. 1907, d 1983. Systkini
hans fjögur eru: Halldór, f.
1939, d. 2012, Guðrún, f. 1943,
d. 1983, Þorbjörn, f. 1943 og
Jóna, f. 1949. Þann 31. október
1953 kvæntist hann Ásthildi Jó-
hönnu Guðmundsdóttur, f. 1.
mars 1934, d. 17. nóvember
2006. Börn þeirra eru a) Guð-
mundur Þorkell Bjarnason, f.
11. apríl 1953 og b) Ólöf Gyða
Bjarnadóttir f. 29. mars 1960.
Guðmundur er kvæntur Maríu
Alfreðsdóttur, f. 16. september
1952. Börn þeirra eru Ásthildur
Lísa, f. 1976 og
Bjarney Rós, f.
1983. Fyrrverandi
eiginmaður Gyðu
er Skúli Þór Ingi-
mundarson, f.
1961. Börn þeirra
eru Ingi Bjarni, f.
1987, Davíð Þór, f.
1990 og Jóhanna
Elísa. f. 1995.
Bjarni ólst upp í
Reykjavík, lauk
sveinsprófi í vélvirkjun 1954 og
öðlaðist meistararéttindi árið
1960. Þá sótti hann ýmis nám-
skeið varðandi málmsuðu og
stundaði sérnám á Ítalíu 1965.
Lengst af starfaði hann sem
eftirlitsmaður hjá Hitaveitu
Reykjavíkur, síðar Orkuveit-
unni og hjá Landsvirkjun.
Bjarni hafði mikið yndi af söng
og var lengi vel í Karlakórnum
Fóstbræðrum og síðar í Skag-
firsku söngsveitinni.
Útför Bjarna fór fram frá
Áskirkju 25 ágúst 2014.
Eitt er víst að líf manns á
upphaf og endi. Svo er sagt að í
upphafi skuli endinn skoða. Nú
er svo að nýfætt barn getur tæp-
ast staðið í slíku en ekki efa ég
að foreldrar okkar systkinanna
kappkostuðu við uppeldi okkar
að okkar vegferð yrði sem far-
sælust allt til enda.
Baddi bróðir fæddist á þeim
árum sem veður voru válynd
víða um heim og líkast til hefur
andrúmsloft heimskreppu,
heimsstyrjaldar og fyrstu eftir-
stríðsáranna haft mótandi, en
mér óræð, áhrif á opna og for-
vitna barnssálina í bróður mín-
um. Hitt veit ég að hann var
góðviljaður, gjarn á að hjálpa
þeim sem hann taldi standa höll-
um fæti og með öllu hrekklaus.
Hann lærði vélvirkjun í járn-
smiðjunni Steðja við Skúlagötu
og talaði hann oft um námstím-
ann þar í léttum tón og sérstak-
lega skemmtilegt þótti honum
að segja frá því að í smiðjunni
hefði mönnum þótt gaman að
sparka í afturendann á starfs-
félögum þegar þeir lágu vel við
sparki. Starfsævi bróður tengd-
ist svo með einum eða öðrum
hætti því sem hann lærði í
Steðja.
Þegar ég leit inn í vistarverur
hans nýverið þá sá ég að hann
hafði hengt upp á vegg hjá sér
hin ýmsu diplómu í fjölvídd
suðulistarinnar og mati á gæð-
um hennar frá Danmörku, Sví-
þjóð, Ítalíu og fleiri löndum.
Lengst af starfaði hann sem eft-
irlitsmaður við byggingu vatns-
aflsvirkjana og lagningu hita-
veitna vítt og breitt um landið.
Af þeim sökum þekkti bróðir
landið vel og nutum við Margrét
góðs af því þegar við ferðuðumst
hinar lengri ferðir um landið
með þeim hjónum, að mig minn-
ir ein þrjú sumur.
Þegar ég fór í Laugardals-
laugarnar fyrir um 20 árum síð-
an hitti ég oft Egil járnsmið sem
þekkti bæði vel til föður míns og
Badda bróður og hafði hann orð
á því að Baddi væri líkast til
bezti rafsuðumaður sem landið
hefur alið. Hvað með það, af tíð-
um og oft löngum samveru-
stundum okkar bræðra hin síð-
ari árin fræddist ég um ýmsa
þætti mannvirkjagerðar svo sem
virkni stífluloka og þenslu-
stykkja og duldist mér ekki að
þátttaka hans í þessum fram-
kvæmdum var sprottin af ástríð-
unni að fást við hið stórfenglega
fremur en það væri óumflýjan-
legt brauðstrit til að sjá sér og
sínum farborða. Síðustu mánuði
var bróðir upptekinn við að setja
saman bátslíkan sem faðir minn
hóf samsetningu á og Dóri bróð-
ir tók við í framhaldinu að föður
okkar látnum og svo Baddi að
Dóra gengnum. Smíðinni er að
mestu lokið nema eftir á að festa
niður stýrishúsið og festa rá og
reiða. Það kemur líkast til í minn
hlut að ljúka verkinu en ef svo
verður skal viðurkennast að ég
mun ganga til verksins með viss-
um ugg. Hef þó verið að hugsa
um að gaman væri að setja lítinn
mótor í bátinn til heiðurs og
virðingar við þá feðgana.
Nú að leiðarlokum þegar ekki
verður lengur gengið að drykk-
löngum morgunstundum okkar
bræðra þá sakna ég vinar og
finn fyrir tómarúmi i nærver-
unni. Ég þakka þér ljúft bróð-
urþel og fölskvalausa vináttu.
Börnum þínum og afkomendum
öllum vottum við Margrét sam-
úð okkar.
Þorbjörn.
Bjarni Guðmundur
Guðjónsson
✝
Ástkær kona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
systir og amma,
ÞÓRA KRISTÍN VILHJÁLMSDÓTTIR,
Grensásvegi 56,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum, deild 11-G
fimmtudaginn 28. ágúst.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík föstudaginn 12.
september kl.13.00.
Jakob Unnar Bjarnason,
Borghildur Ísfeld Magnúsdóttir, Hafsteinn Viktorsson,
Hildur Borg B. Christiansen, Henning Bartel Christiansen,
Arnar Már Þórisson,
Borgar Þór Þórisson,
Einar Sturla Möinichen, Jóhanna Bjargey Helgadóttir,
Guðlaug Ásta Vazquez,
Ásta Katrín Vilhjálmsdóttir,
Borghildur Vilhjálmsdóttir,
Vilhjálmur Vilhjálmsson
og barnabörn.