Stígandi - 01.04.1944, Blaðsíða 23

STÍGANDI
TIL HINS ÍSLENZKA ÞEGNS
101
En auðnist þér þetta er uppskeran vís,
og ilmfórnin stígur úr grasi.
Og framar þér alls ekki hugur við hrýs,
þótt hrynji sandkorn í glasi.
Frá gjöryrktu landi þú sofnar í sátt,
er síðar þú gengur af verði,
því alhugans þrekvirki máta þann mátt,
sem mennina tiðbundna gerði.
Og jafnvel þeim bezt skyggnu býður í grun,
að blekking sé tími og staður,
að dauðinn sé hvorki þín hnignun né hrun,
en hátthvörf þín, vaxandi maður,
að líf þitt sé alda á alheimsins sæ
og ýmist þar rísi' eða hnígi,
en vaxi að risstyrk við unna dáð æ,
unz upp í himininn stígi.
Og stattu því hugrór, þótt hvítni þitt hár
og hrukkist þér kinnar og enni,
að huga þíns raunsannri ræktun um ár,
því röð kemur aldrei að henni.
Þótt alda þín hnígi, hún hækkar á ný,
og hækkandi' og stækkandi fer hún,
unz tekur hún langt yfir skugga og ský,
þinn skilning í himininn ber hún.
Þú ávaxta nýtur til eflingar þér
af erfiði foreldra þinna,
og sonur þinn ættleiðis erfðina ber
til aukins vegs bamanna sinna.
Og hver vill ei ávaxta' og auka þann sjóð
í eining um sveitina og bæinn,
svo langt beri orðstír af íslenzkri þjóð
út yfir blánandi sæinn?
Þá fyrst hefir vor hér að völdunum setzt
og vakið til starfshátta sinna,
sitt ráð haía ævilangt fullvaxnir fest
og fagnandi' að þjóðarheill vinna.