Stígandi - 01.04.1944, Blaðsíða 39

STÍGANDI
GUNNAR í HÓLUM
117
Gunnari búnaðist vel fyrstu árin í Hólum. Börn þeirra Guð-
rúnar voru fimm, sem náðu fullorðins aldri: Páll, Jóhannes,
Magnús, Ingibjörg og Sigríður. En á miðjum aldri veiktist
Gunnar og lá heilan vetur. Kreppti hann þá í rúminu. Náði
hann aldrei fullri heilsu og gekk við staf eftir það.
Þessar vísur kvað hann, þegar hann fór að hressast:
Bending gerði mjúka mér
mildur sólar hari:
deyfði krafta, deigði fér
dauðans undanfari.
Ei eru mér þau örlög duld,
eins og gæta hlýðir,
verð ég dauðans vítaskuld
víst að gjalda um síðir.
Þegar dauðinn færi fær,
fæst ei stund að tefja.
Hann er að færast nær og nær
nefndrar skuldar krefja.
Þá voru börn Gunnars sum í ómegð, því að hann segir í lang-
loku, sem hann gerði um allt Hólafólk veturinn, sem hann var
veikur:
Ingibjörg sitt iðkar kver,
er það nýi lærdómur.
Sigríður með gull og gler,
gengur um pallinn inni þur.
Um vorið, þegar Gunnar var að ná sér eftir leguna, var hann
oft úti sér til hressingar. Einn dag, þegar hann lá í grasbakka við
bæjarlækinn, kemur Tómas mótbýlismaður hans þar að. Hann
var lítill maður og ekki sterkur, en fylginn sér.
Kemur hann óvörum að Gunnari og veltir honum í lækinn.
„Skáldaðu nú,“ segir hann hróðugur og fór síðan burtu.
Gunnar brölti upp úr læknum og varð ekki meint við, en
heldur mun hafa kólnað samlyndið eftir þetta. Skömmu síðar
kvæntist Tómas Egilsson í annað sinn roskinni ekkju, sem Sig-
ríður hét. Bjó hún á Eyvindarstöðum í Sölvadal og átti þá jörð.