Stígandi - 01.04.1944, Blaðsíða 29

STÍGANDI
NOKKUR ORÐ UM SKÁLDSKAP
107
Og aðalniðurstaðan verður svo í rauninni þetta (,,Pundið“):
„Sólbjarmans fang vefst um allt og alla;
æska og fegurð á loftbránni hlær.
Moldarundrið glitrar og grær.
Gullbros af náð yfir jörðina falla.
Með þagnandi ekka hafbrjóstið hnígur,
er himinsins blær
lognhljóðum sporum af ströndunum stígur.
Ljósherrann breiðir á lífsins brautir
liljuprýði og eikarþrótt —
en myrkrið felur sig helkalt og hljótt
í hjarta mannsins, með nagandi þrautir,
þar dagsins ásýnd er eins og gríma,
en undir býr nótt —
herfjötruð veröld takmarks og tíma“.
Ljós og myrkur. Líf og dauði.
„Hví brauzt ég frá sókn þeirra vinnandi vega
á vonlausu klifin, um hrapandi fell?“
Hvers vegna? Hvers vegna?-----------
„Er nokkuð svo helsnautt í heimsins rann
sem hjarta, er aldrei neitt bergmál fann, —
og nokkuð svo sælt sem tvær sálir á jörð
samhljóma í böli og nauðum?“
Hví er skilið við vináttuna, samhljómana, samþýðinguna —
hið „almáttuga orð“, sem „íshjartað“ getur „kveðið frá dauð-
um“. — Var það eigin sök; hinn „eyddi draumur, sem eilífð ei
borgar?“-------Sannist það á nokkru skáldi, að það dæmi sig
sjálft, má segja það um Einar Benediktsson, enda minnir hann
býsna mikið í kvæðum þeim, sem ég hefi nú verið að tala um —
á H. Ibsen og ekki sízt síðasta skáldrit hans („Naar vi döde
vaagner“).
Skynjunarþáttur eyrans, hljómlistin, snertir Einar Bene-
diktsson einkum með sárum trega, einkum á síðari árum hans —
og með sterkri hlutdeild tilfinningalífsins. Um annað skáld hér
á landi, Þorstein Erlingsson, sem uppi var um sama leyti, er
þessu töluvert öðruvísi varið, eins og næstu vísur sýna: