Stígandi - 01.04.1944, Blaðsíða 31

STÍGANDI
NOKKUR ORÐ UM SKÁLDSKAP
109
innar, eins og Einar Benediktsson, og ber kvæðið, „Gunnars-
hólmi“ og einkum upphafið — ásamt mörgu öðru — vitni um
það.
„Skein yfir landi sól á sumarvegi
og silfurbláan Eyjafjallatind
gullrauðum loga glæsti seint á degi.
Við austur gnæfir sú hin mikla mynd
hátt yfir sveit, og höfði björtu svalar
í himinblámans fagurtærri lind“.
En tilfinningalíf Jónasar er engu síður í nánu sambandi við
sjón en heyrn, eins og þessar vísur sýna:
„Sólbjartar meyjar,
er ég síðan leit,
allar á þig minna.
Því geng ég einn
og óstuddur
að þeim dimmu dyrum“.
Og —
„Sólin heim úr suðri snýr,
sumri lofar hlýju.
Ó, að ég væri orðinn nýr
og ynni þér að nýju“.
Og ekki sízt þessar hendingar:
„Eilífur snjór í augu mín
út og suður og vestur skín“.------
Við sönglistareðli verður ekki mikið vart hjá Jónasi, annars
staðar en í hrynjandi málsins og furðu jafnt í óbundnu máli og
bundnu — og á þann hátt, að því verður ekki gleymt.
Það, sem hér hefir verið sagt, er ekki annað en ábendingar, og
við það vil ég bæta þessu. Eitt af því, sem skáldum — og öðr-
um — er ætlað til stuðnings við að bera „ljós yfir lífið“, er svo-
nefnd gagnrýni ritskýrenda, sem misjafnlega tekst, eins og
mennirnir eru til. í sambandi við það, vil ég minnast sérstaklega
á þá vaxandi venju, að tengja sagnir um bækur við fjármuna-
græðgi, svo að úr verður aðallega auglýsingaskjall, sem ruglar
almenning og unga höfunda, sem leiðsagnar þurfa við.