Stígandi - 01.04.1944, Qupperneq 55

STÍGANDI
í ORLOFI
133
— Ekki man ég nú lengur, hvenær farið er í göngurnar,
sagði forstjórinn, þó bjó ég einu sinni í sveit. Er það ekki eitt-
hvað um þetta leyti árs? Mig minnir það helzt.
— Það er á haustin í september, sagði ég, en rekið á afrétt
um þetta leyti.
— Já, vissi ég, sagði forstjórinn. Annað hvort var það fjall-
reksturinn eða göngurnar. Hvort tveggja eru skemmtilegustu
ferðalögin í lífinu.
Konan hans var líka gömul sveitakona og hjálpaði mér við
skyrið, og kunni það.
— Mikið sakna ég þess, að hafa flutt úr blessaðri, blessaðri
sveitinni, sagði hún með viðkvæmni. Maðurinn minn ætlar að
kaupa jörð, ef hann fær nógu stóra og góða með stangarveiði og
náttúrufegurð og stóru túni og engjum og víðlendi undir stórbú.
Það eru svo miklir styrkir og svoleiðis til bændanna, kjötstyrkir
og smjörstyrkir, og ég veit ekki hvað. Er ekki einhver styrkur
út á þetta skyr og alla hluti? Og konan hrærði skyrið eins og
gömul búkona.
— Ha, styrkur? sagði ég orðlaus og hissa.
Þá kom Gógó í búrdyrnar og bjargaði sóma mínum öðru
sinni, því að ekki mundi ég um skyrstyrkinn.
Hér stendur hún á þröskuldinum, berhöfðuð með ljósa lokk-
ana niður á herðar í þúsu'nd sinnum þúsund liðum og heit augu
og reikandi í spori af ferðaþreytu.
— Ó, þú hefir svo mikið fyrir þessu öllu, sagði hún og kom
við mig óviljandi, þar sem hjartað er innan undir.
— Að hugsa sér, að vera búin að ferðast yfir sjö öræfi og
átta fjöll og bragða ekki þurrt eða vott.
Hingað til hafði þessi mær verið í mínum augum eins og
hver önnur.
— Ó, hvað ég get verið svöng og þreytt, andvarpaði mærin.
Er ekki lax og hangiket og steik? Ég skal steikja og sjóða og
elda. Ég kann það. Það má ekki, að þú gerir allt, drengur, þegar
allt fólkið er fjarverandi.
— Því miður höfum við ekki kjöt, stamaði ég, ekki á þessum
árstíma.
— Ekki til, sagði stúlkan vonsvikin, ekki til í sveitinni? Eru
ekki dilkar og gemlingar og kindur og fé? En það er þó lax í
ánni? Og hún benti á gluggann, sem vissi að áráttinni.
— Áin er á leigu, sagði ég.