Stígandi - 01.04.1944, Síða 67

STÍGANDI
SÍÐASTI FJÁRKLÁÐAVÖRÐURINN
145
Venjulega var lagt af stað um kl. 7]/2 að morgni og komið
heim kl. 4—5 síðdegis. Sá, sem fór suður með ánni, varð jafnan á
undan heim, því að hinum dvaldist alltaf eitthvað hjá varðmönn-
inum að norðan, við Pallaklif. Eftir heimkomuna var hafin mat-
reiðsla, og tók hún nokkurn tíma. Vistir voru fluttar til varð-
mannanna á hálfsmánaðar fresti, en að ýmsu leyti urðu þeir þó
að matbúa handa sér sjálfir. Stórelda gerðu þeir úti, og
brenndu feysknum kvistum, beinum o. fl. Annars höfðu þeir
olíuvél inni. Silungsveiði stunduðu þeir ofurlítið í lagnetsstúf,
aðallega í Reiðarvötnum, og eitthvað skutu þeir af fuglum. —
Eftir snæðing var byrjað á þjónustubrögðum og öðrum heimilis-
störfum. Skóslit var talsvert, því að stundum var farið gangandi
á vörðinn, einkum þó Björn til að hvíla hest sinn, en hann hafði
aðeins einn og hinn sama allan tímann. Eg fór og einnig nokkuð
gangandi þá daga, er ég var þar efra. Norðasti hluti varðsvæðis-
ins, Pallarnir, verður og trauðlega farinn á hesti. — Það þurfti
því oft að bæta skó og gera að sokkum og þurrka þá. En ekki var
um annað að ræða en íslenzka leðurskó, aðrir gönguskór þekktust
ekki þarna í sveit á þessum tíma. Stundum fór og nokkur tími í
að safna sprekum til eldsneytis, svo og til veiðiskapar. Ef kindur
fundust á varðlínunni varð að reka þær norður í Orravatnarústir,
eða jafnvel lengra. Seinkaði það stundum heimkomu varðmann-
anna. Þá gerðu þeir og stundum sér til dægradvalar að hlaða
vörður, helzt þar sem liátt bar á, eða á sérkennilegum stöðum, og
gáfu þeim smellin nöfn og heimilisfang. — Að síðustu settist Björn
við dagbók sína, — en það var lítil vasabók — og skrifaði í hana
viðburði dagsins. Gerði hann það allt sumarið, en oft mun hann
liafa haft frá litlu að segja. Stundum mun eitthvað liafa verið til
að lesa. — Svefntíminn var nógur og hvíld yfirleitt, og mátti telja
líðanina góða þarna. Tjaldið reyndist vel, þó að það væri aðeins
úr þunnum léreftsdúk. Vissi ég ekki til, að það læki né að hæfi-
legan hita skorti þar, enda var þetta sumar fremur hlýtt og þurr-
viðrasamt norðanlands. Þó snjóaði nokkuð þarna efia um fyrstu
lielgina eftir komu okkar Björns þangað.
Ekki er hægt að segja, að líf þetta væri tilbreytilegt, í það
minnsta fyrir efstu varðmennina tvo, sem fjarri voru byggð og
aldrei fengu heimsókn af nokkrum. Á þeim tíma voru fjallaferðir
þær, sem nú eru orðnar ein helzta sumarskemmtun ýmsra kaup-
staðarbúa og fleiri, með öllu óþekktar, enda óhætt að segja, að
þá var of mörgum litið á óbyggðirnar meira með ugg en aðdáun.
10