Stígandi - 01.04.1944, Qupperneq 70

148
SÍÐASTI FJÁRKLÁÐAVÖRÐURINN STÍGANDI
til liðinna ára. „Nú er ekkert eins og fyr, á öllu sé ég muninn“,
gæti verið kjörorð þeirrar kynslóðar, sem nú liefir hádegi lífsins
að baki. Eg leit í anda norður yfir dalina, æskustöðvar mínar, og
sá hvarvetna fingraför breytinganna. Og einnig hingað, í auðn
öræfanna, hafa þær náð. Þytur af flugvél, sem svífur hátt yfir,
rýfur fjallakyrrðina. Þar innanborðs er áhald, sem ljósmyndar
landið til kortagerðar. Þetta er tákn þeirra stórfelldu breytinga,
sem orðið liafa á þessu tímabili.
Gömlu varðmennirnir tveir, sem hér voru, eru horfnir, hvor
á sína vísu. Annar er kominn yfir landamærin, þau, sem enginn
varðmaður fær varið. — Eg þakka þér, Björn félagi, fyrir góða
samveru. — Hinn er fluttur í fjarlægara hérað. Af hinum gamla
tjaldstað eru ekki aðrar sýnilegar menjar eftir en einar hlóðir,
sem bráðum grær yfir. Jafnvel vörðurnar flestar eru fallnar fyrir
tönn tímans.
Þarna héldu vörð bændur tveir neðan úr Vesturdal, Guð-
mundur Ólafsson í Litluhlíð og Guðmundur Sveinsson í Bjarna-
staðahlíð. Er hinn fyrrnefndi gamall, húsbóndi minn. Hann er
gervilegur maður að vallarsýn og greindur vel, gagnfræðingur
frá Flensborgarskóla 1904. Nafni hans í Bjarnastaðahlíð er aldur-
liniginn maður, eða þá nær 70 ára. Hann hefir farið í göngur á
Hofsafrétt full 50 ár, og var lengst af gangnaforingi. Mun láta
nærri, að hann hafi átt næturgistingu, sem svarar einu ári af ævi
sinni í köldum og dimmum fjallakofum við fjárleitir haust og
vetur um öræfin suður af Skagafirði. Er liann sannnefndur fjall-
kóngur, enda orðlagður kjarkmaður.
— í þennan svip, er ég var þar efra, var hann að vísu ekki sjálf-
ur á verði, heldur sonur hans, Sveinn, harðskarpur maður, sem
sver sig í ættina.
Hjá þeim félögum dvaldi ég tvo ánægjulega sólarhringa. Á
miðvikudaginn fylgdist ég með Sveini, sem þá átti vörð í suður-
vegu, allt til jökuls. Við gengum upp á einn hæsta tind Illviðra-
hnjúka, og höfðum þaðan vítt og glæsilegt útsýni. Síðan gengum
við spölkorn suður á jökulröndina .
Á fimmtudaginn hóf ég svo göngu mína heim, norður yfir
Vatnahjalla, eftir að varðmenn höfðu fylgt mér austur yfir
Jökulsá, og náði byggðum Eyjafjarðar um kvöldið. Gisti ég næstu
nótt lijá hinum gamla varðmanni, Hjálmari í Villingadal,