Læknablaðið - 15.11.2000, Síða 73

UMRÆÐA & FRÉTTIR / SJÚKLINGATRYGGING
Sjúklingar munu nýta aukinn rétt
Umræöa um lög um
sjúklingatryggingu, sem
taka gildi um áramótin, er
að þessu sinni fyrirferðar-
mikil í Læknablaðinu.
Viðhorf lækna til laganna
eru eitt af því sem blaðið
leggur áherslu á að kynna.
I síðasta Læknablaði var
rætt við Guðmund I.
Eyjólfsson en nú er það
Stefán E. Matthíasson
æðaskurðlæknir sem
skoðar lögin með les-
endum Læknablaðsins.
Hann hefur langa reynslu
af sjálfstæðum rekstri
meðal annars hjá Lœkn-
ingu við Lágmúla þar sem
meðal annars er rekin
skurðstofa. Hann er jafn-
framt skurðlæknir á Land-
spítala Fossvogi og situr í
samráðsnefnd Lækna-
Stefán E. Matthíasson. féla8s Reykjavíkur og Tryggingastofnunar ríkisins.
Hann var fyrst spurður um reynslu sína af
tryggingamálum lækna.
„Öllum sem vinna eftir samningi Tryggingastofn-
unar ríkisins ber skylda til að vera með sjálfstæða
mistakatryggingu hjá tryggingafélögunum, sam-
kvæmt samningi sem gerður var árið 1998. Við sem
sitjum í samráðsnefnd LR og TR höfum haft af því
nokkrar áhyggjur að sumir hveijir hafi ekki hirt um
að fá sér slíka tryggingu. Fram til þessa höfum við
treyst því að menn fari eftir samningnum og fengju
sér tryggingu en ekki sérstaklega gengið eftir því að
þeir geri það. Það er litið svo á að menn séu ekki að
vinna eftir samningnum hafi þeir ekki tryggingu. Ef
eitthvað bregður út af eru gríðarlega miklir peningar
í húfi. Ekki aðeins vegna skaðabóta heldur líka við
allan málarekstur.
Við sem vinnum við skurðlækningar höfum orðið
vör við að sjúklingar eru orðnir sér meðvitaðri um
þann rétt sem þeir hafa. Fólk er ekki lengur hrætt við
að óska eftir bótum vegna meintra mistaka eða
rangrar meðferðar, eins og það var fyrir nokkrum
árum. Það er þróun sem kemur til með að halda
áfram.“
Hrein viðbót
„Mér sýnist að þessi nýja sjúklingatryggingarlöggjöf
opni nýjar dyr. Samkvæmt henni er sönnunarbyrðin
létt, þannig að það verður auðveldara að sækja sér
fébætur. Það væri óeðlilegt að ætla að fólki muni ekki
nýta sér rétt sinn. Því verðum við að gefa okkur að
það verði miklu meiri ásókn í bætur en verið hefur.
Það kemur til af tvennu. Almennt er orðin miklu
meiri umræða um réttindi sjúklinga. Hið opinbera
hefur gengið fram í því og gefið út bæklinga um lög og
réttindi sjúklinga og dreift víða. Heilbrigðisráðherra
hefur líka gert mikið til að upplýsa fólk og það er í
sjálfu sér af hinu góða.
Eitt af því sem ég held að komi til með að hafa
áhrif er að bótafjárhæðin er lækkuð niður í 50.000
krónur þannig að líklegra er að fólk sæki sinn rétt þó
um tiltölulega lítinn skaða sé að ræða. Þetta kemur
hins vegar alls ekki í veg fyrir að menn geti sótt sinn
rétt samkvæmt þeim skaðabótalögum sem eru í gildi í
dag. Hámarkið er reyndar ekki nema fimm milljónir.
Þannig að þetta kemur til með að verða hrein viðbót
við þann rétt sem sjúklingar hafa nú.“
Heyra góðu ráðin á göngunum fortíðinni til?
„Annað sem ég rek augun í er að einn hópur
sjúklinga lendir á milli vita. Það er samstarfsfólkið á
sjúkrahúsum og heilsugæslustöðum, vinir, gestir og
gangandi sem læknar hafa sinnt í hjáverkum. Það er
algengt að við sem vinnum á sjúkrastofnunum séum
beðin um ráð eða jafnvel meðferð í framhjáhlaupi úti
á göngum. Þar eru um að ræða eru sjúklinga sem eru
ekki innritaðir á spítala og falla þar af leiðandi ekki
undir þá sjúklinga sem spítalarnir líta á sem sína. Fyrir
þá lækna sem eru ekki starfandi úti í bæ, heldur
aðeins inni á spítala, eru nauðsynlegt að hafa
tryggingu ef þeir ætla að sinna einhverju svona
aukaverkum. Sjúklingar geta - og eiga fullan rétt á því
- að óska eftir bótum samkvæmt þessum lögum ef
eitthvað fer úrskeiðis. Þá mun spítalakerfið og
Tryggingastofnun sem umbjóðandi hins opinbera
væntanlega ekki sinna slíkum erindum. Þannig að
annað hvort verða menn að hætta að liðsinna
samstarfsfólkinu eða kaupa sér tryggingu og þá held
ég að sé vænlegra til árangurs að vera með
tryggingu.“
Til góðs ef vinnuumhverfi stenst gæðakröfur
„Við erum einfaldlega að fara inn í allt annað
vinnuumhverfi en var fyrir nokkurm árum. Það þarf
ekki að breyta svo miklu fyrir lækna svo fremi sem
Læknablaðið 2000/86 795