Læknablaðið - 15.11.2000, Blaðsíða 87

UMRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 9
Af ófrískum og getulausum
Bjarni
Jónasson
skrifar
Sendið efni í anda
læknaskops í
Broshornið,
Læknablaðinu,
Hlíðasmára 8,
200 Kópavogi
eða í bréfasíma
564 4106
eða á netfang:
bjarni.jonasson@
gb.hgst.is
Getið þess hver
sendir, en það sem
birtist verður undir
dulnefni.
Læknablaðið áskilur
sér rétt til að lagfæra
texta.
Höfundur er heilsugæslulæknir
í Garðabæ og stjórnarmaður í
Nordisk Selskap for Medisinsk
Humor.
Ekki einsömul
Ung, einstæð kona, sem steig ekki í vitið, kom til
læknisins. Hún var rannsökuð í þaula og þegar
niðurstöðurnar lágu fyrir kallaði læknirinn í hana.
„Jæja, væna mín,“ sagði læknirinn, „það hefur
komið á daginn að þú ert ófrísk.“
„Guð minn góður," sagði konan, „ertu viss um að
ég eigi barnið?“
Engin lyf, takk
Maður nokkur er fluttur í skyndi á bráðamóttökuna.
Hann er meðvitundarlaus og það má varla merkja að
hann andi. A meðan reynt er að blása lífi í manninn
er leitað að skilrikjum í vösum hans og veski án
árangurs. Loks sér sjúkraliðinn keðju um hálsinn á
þeim rænulausa og á keðjunni er plata með
áletruninni: „I guðanna bænum ekki gefa mér nein
lyf ef ég finnst rænulaus, því ég bara drukkinn.“
Gott útlit
Þórunn er ungleg, margra barna móðir á miðjum
aldri. Hún hefur verið í samlagi hjá Lofti heimilis-
lækni í áratugi og samband þeirra hefur verið
einstaklega gott. Þórunn segir meira að segja að
Loftur skilji sig. Hann þykir afar glöggur læknir og
kann sig vel.
Dag nokkurn kom Þórunn á stofuna með
minniháttar krankleika.
„Mikið lítur þú alltaf vel út, Þórunn mín,“ sagði
Loftur.
„Jæja, er það svo? Þá ættirðu bara að sjá mig,
þegar ég er frísk,“ sagði Þórunn og settist.
Gleraugu eða ekki
Læknirinn: „Ég er hræddur um að þú þurfir
gleraugu.“
Sjúklingurinn: „En ég er með gleraugu."
Læknirinn: „Nú er það? Þá þarf ég gleraugu.“
Löng bið
Kona með flensueinkenni fór að hitta lækninn sinn.
Biðstofan var full af fólki, enda hafði komið fram í
viðtali við kunnan lækni á Landspítalanum í
fréttatíma sjónvarpsins kvöldið áður, að „rétt væri að
vera á varðbergi, því nú væru bæði inflúensa og
streptokokkar í gangi“. Konan las tímaritin á
biðstofunni í þaula og starði þess á milli á veggina þar
til röðin kom loks að henni eftir tveggja tíma bið.
Hún þurfti svo að bíða í hálfa klukkustund í viðbót í
skoðunarherberginu, þangað til læknirinn birtist
loksins.
„Mér þykir leitt að þú skyldir þurfa að bíða svona
lengi,“ sagði læknirinn.
„Það er svo sem allt í lagi,“ sagði konan, „en ég
hefði bara kosið að þú hefðir getað séð einkennin hjá
mér á fyrstu stigum sjúkdómsins.“
Úr sjúkraskrám og læknabréfum
„Ég held að hann sé að koma sér upp botnlanga og
sendi hann því til nánari rannsóknar á SHR.“
„Sjúklingur kom inn vegna vaxandi ógleði og
uppgleði, megrunar og lítillar matarlystar."
„Það er hríðarhraglandi í Nesinu. Bóndi kemur
langan veg til læknis og er slæmur í bakinu. Hefur trú
á Tetracyclini og fær það.“
Slappur í bólinu
Náungi með risvandamál kom til læknis og bar sig
illa. „Þú þarft ekki að hafa áhyggjur,“ sagði læknirinn.
„Hefur þú ekki heyrt um nýja lyfið Viagra? Ég skrifa
upp á það fyrir þig og þú fylgir bara leiðbeiningunum.
Svo vil ég fá að sjá þig á stofunni eftir einn mánuð.“
Maðurinn lét ekki sjá sig eins og ráðgert var, en
læknirinn rakst hins vegar á hann úti á götu sex
mánuðum seinna.
„Læknir minn góður,“ sagði maðurinn hæst
ánægður, „þetta lyf sem þú gafst mér hefur gert undur
og kraftaverk.“
„Það gleður mig að heyra,“ sagði læknirinn, „hvað
segir konan þín um þetta allt saman?“
„Konan mín? Það veit ég ekkert um, ég hef ekki
komið heim síðan við sáumst síðast.“
Vonandi veikur
Veiklulegur, gamall maður kom til læknis og settist
beint á skoðunarbekkinn. „Ég vona að Guð gefi að
ég sé veikur,“ endurtók maðurinn í sífellu á meðan
læknirinn var að skoða hann. Loks fékk læknirinn
nóg af þessum stöðugu endurtekningum mannsins og
spurði hvers vegna hann bæði þess svo heitt að hann
væri veikur. „Það væri hræðilegt að vera frískur og
líða jafn illa og mér líður,“ sagði sá gamli.
Rottutal
Tvær hvítar rottur ræddu saman á rannsóknarstofu
háskólasjúkrahússins, hvor í sínu búri. „Heyrðu,“
sagði önnur rottan, „hvernig gengur þér að eiga við
Guðmund lækni?“
„Bara vel,“ svaraði hin. „Ég þurfti að hafa nokkuð
mikið fyrir því að þjálfa manninn og það tókst að
lokum. Nú kemur hann með mat handa mér í hvert
skipti sem ég hringi bjöllunni.“
Læknablaðið 2000/86 807