Læknablaðið - 15.11.2001, Side 89

UMR/EÐA & FRÉTTIR /BROSHORNIÐ 20
Bjarni Jónasson
Sendið efni í anda
læknaskops í
Broshornið,
Læknablaðinu,
Hlíðasmára 8,
201 Kópavogi
eða í bréfasíma
564 4106
eða á netfang:
bjarni.jonasson@
gb.hgst.is
Getið þess hver
sendir, en það sem
birtist verður undir
dulnefni.
Læknablaðið áskilur
sér rétt til að lagfæra
texta.
Af barnleysi og veðhlaupahrossi
Barnleysi
Umræðan um miðlægan gagnagrunn á heilbrigðis-
sviði og genalækningar hafði verið áberandi í fjöl-
miðlum. Það ýtti við Lalla og Löllu konu hans. Þau
fóru saman til læknis til að létta af sér áhyggjum
vegna áralangs barnleysis, sem var gegn vilja og
óskum þeirra beggja.
„Læknir, er nokkur hætta á því að þetta barnleysi
okkar sé arfgengt?"
í augnaðgerð
Sjúklingurinn: „Læknir, ég hef miklar áhyggjur af því
hvernig sjónin verður eftir aðgerðina. Hverjar eru
horfurnar?“
Augnlæknirinn: „Það er ekkert að óttast. Þú átt
aldrei eftir að sjá muninn."
Umönnun
Hjúkrunarfræðingur á gjörgæsludeild fór að vitja
sjúklings sem var þungt haldinn og þurfti á súrefni að
halda. Hjúkrunarfræðingurinn reyndi að tala við
sjúklinginn, sem gat ekki talað og urnlaði eitthvað
óskiljanlegt. Svo varð hann allur slappari að sjá. Loks
hugkvæmdist hjúkrunarfræðingnum að ná í skrif-
blokk og penna og bað sjúklinginn að skrifa það sem
honum lá á hjarta.
Með veikum mætti og skjálfandi hönd gat hann
párað „ÞÚ STENDUR Á SÚREFNISSLÖNG-
UNNI.“
Við gullna hliðið
Sankti-Pétur var að sinna daglegum verkum sínum
úti við Hlið, þegar hann sá einn nýkominn. Pétur leit
í bókina og sagði: „Þú átt ekki að vera héma fyrr en
eftir fimm ár. Hver er eiginlega læknirinn þinn?“
Af veðhlaupahrossi
Siggu Línu var mikið niðri fyrir þegar hún ávarpaði
geðlækninn.
„Þú verður að gera allt sem þú getur til að hjálpa
manninum mínum. Hann heldur að hann sé veð-
hlaupahestur. Hann vill búa í hesthúsinu, gengur á
fjórum fótum og þú ræður hvort þú trúir því, hann
étur hey.“
„Ég er viss um að ég get læknað hann, en það mun
taka langan tíma og verða mjög dýrt,“ sagði læknirinn.
„Ég hef nú engar áhyggjur af kostnaðinum," sagði
Sigga Lína, „hann er þegar búinn að sigra í tvennum
kappreiðum."
Út í frelsið
Þrír sjúklingar ákváðu að strjúka af geðveikrahæli. Sá
fyrsti gekk fram hjá gæslumanninum, mjálmaði eins
og köttur og komst út. Sá næsti fór nákvæmlega eins
að, mjálmaði og komst fram hjá gæslumanninum.
Þriðji sjúklingurinn hugðist fara sömu leið og kallaði:
„Ég er líka köttur, bið að heilsa.“
Seinn að kyngja
Heyrst hefur af karlmanni undir ellilífeyrisaldri sem
var dálítið seinn að kyngja viagratöflu og fékk um-
svifalaust hálsríg.
Eidist illa
Eldri kona kom til heimilislæknisins, sem hún hafði
þekkt í áratugi og var áhyggjufull.
„Maðurinn minn hefur greinilega minni kynorku
en hann hafði.“
„Nú, jæja og hvað er bóndinn þinn gamall?"
„Sjötíu og fimm.“
„Nú, já. Það er nú ef til vill ekki von á öðru fyrir
mann á hans aldri. Hvenær veittir þú því annars at-
hygli að karlinn væri farinn að slappast?" spurði
læknirinn.
„I gærkvöldi og svo aftur í morgun,“ sagði konan.
Fastar linsur
Drukkinn maður kom inn á slysadeild og kvartaði
um sáran verk, þegar hann reyndi að ná linsunum úr
augunum. Hann sagðist ná þeim út að nokkru leyti
en síðan hrykkju þær alltaf inn aftur. Hjúkrunarfræð-
ingur reyndi að hjálpa til með því að nota sogskál, en
allt kom fyrir ekki.
Loks kom læknir, sem skoðaði manninn og komst
að því að hann var ekki með neinar linsur í augunum,
heldur hafði hann verið að bjástra við að ná horn-
himnunni af hvoru auga fyrir sig.
Hættur að hósta
Einn af undirmálsmönnum borgarinnar stóð fyrir
utan apótek og hélt dauðahaldi í Ijósastaur. Maður-
inn var gjörsamlega hreyfingarlaus og stóð eins og
frosinn. Þegar lyfsalinn leit út og sá manninn spurði
hann afgreiðslustúlkuna: „Hvað er eiginlega að þess-
um manni? Var hann ekki annars hérna inni í apótek-
inu áðan?“
„Jú, hann var hér,“ svaraði afgreiðslustúlkan.
„Hann var reyndar búinn að koma nokkrum sinnum
áður út af óstöðvandi hósta. Það var alveg sama hvað
ég gaf honum við hóstanum að ekkert dugði.“
„En nú sýnist mér hann vera hættur að hósta“
sagði apótekarinn.
„Já, þó væri. Ég gaf honum pakka af kröftugasta
hægðalyfinu, sem við eigum og ég held að hann þori
bókstaflega ekki að hósta meira.“
Læknablaðið 2001/87 949