Læknablaðið - 15.02.2002, Blaðsíða 81

Bjarni Jónasson
Sendið efni í anda
læknaskops í
Broshornið.
Læknablaðinu,
Hlíðasmára 8,
201 Kópavogi
eða á netfang:
bjami.jonasson@
gb.hgst.is
Getið þess hver
sendir, en það sem
birtist verður undir
dulnefni.
Læknablaðið áskilur
sér rétt til að lagfæra
texta.
UMRÆÐA & FRÉTTIR / BROSHORNIÐ 23
Af litlum körlum og hausverk
Litlir karlar undir rúmi
„Læknir, þú mátt til með að hjálpa mér. Ég get bók-
staflega ekkert sofið af því að það er fullt af litlum
körlum sem eru á fleygiferð undir rúminu mínu alla
nóttina," sagði konan og var greinilega áhyggjufull.
„Það hljómar alls ekki vel. Ég er hræddur um að
þú þurfir að leggjast inn á sjúkrahús og vera þar í þó
nokkurn tíma til að losna undan þessu sérstaka
áreiti,“ sagði læknirinn alvarlegur í bragði. Konan
skynjaði skyndilega að hún var komin út á hálan ís
og reyndi að draga úr vandanum. „Ég held að það
þurfi nú ekkert að leggja mig inn á sjúkrahús því ég
var að fá góða hugmynd hvemig ég lækna mig sjálf
heima.“ Læknirinn varð furðu lostinn og spurði
hvernig hún ætlaði að fara að því. „Ég ætla að saga
lappirnar af rúminu,“ svaraði konan.
í samkvæmi
„Hvoru þarft þú að sinna meira í starfi þínu sem
læknir, slysunr eða sjúkdómum?" spurði prúðbúin
kona með kokdillisglas í hendinni. „Því er ekki auð-
svarað, frú mín góð,“ sagði læknirinn. „Ég er nefni-
lega kvenlæknir."
Með höfuðverk
„Ég er með mígrenikast af svæsnustu gerð,“ sagði
sjúklingurinn og bar sig illa. „Og hvað viltu að ég geri
í því?“ spurði læknirinn. „Það er þinn höfuðverkur,"
svaraði sjúklingurinn.
Spenntur í rúmið
„Þú ert spenntur og stressaður og verður að hætta að
fara með vandamálin í rúmið á kvöldin,“ sagði
læknirinn við athafnamanninn sem átti bágt með að
sitja kyrr. „Ég vildi gjaman geta farið að ráðum þín-
um, en konan mundi ganga frá mér ef ég bæði hana
um að sofa annars staðar,“ sagði maðurinn áhyggju-
fullur.
Við dánarbeðið
Læknirinn beygði sig yfir líflausan manninn í rúminu.
Síðan rétti hann úr sér og sagði grafalvarlegur við
eiginkonuna lágum rómi. „Mér þykir það leitt, frú
mín góð, en þessu virðist lokið hjá bónda þínum.“ Þá
heyrðist umlað í rúminu: „Er ég enn á lífi?“ „Nú er
eins gott að þú þegir, Guðmundur. Læknirinn veit
fullkomlega hvað hann er að segja.“
Ein óðamála
Eldri kona kom til læknis og lét dæluna ganga. Hún
talaði óslitið frá því hún heilsaði lækninum og náði
meira að segja að koma að nokkrum orðum þegar
hún andaði að sér. Eftir drykklanga stund og eintal
var lækninum nóg boðið. „Ef ég mætti leggja nokkur
orð í belg,“ sagði hann af sinni alkunnu hæversku.
Konan greip strax fram í fyrir honum. „Ég var ekki
alveg búin og við skulum ekki gleyma því að þú ert
bundinn þagnarskyldu."
Einkalíf
„Mikið lifandis ósköp er ég orðinn þreyttur á þessu
stöðuga kvabbi þegar ég á frí og fer út að skemmta
mér. Fólk virðir ekki friðhelgi einkalífsins og er sífellt
að spyrja alls konar spurninga af læknisfræðilegum
toga,“ sagði Sveinn læknir við Þorstein kollega sinn
sem var nokkrum árum eldri. „Ég hef fundið ráð við
þessu vandamáli og fæ alveg að vera í friði,“ sagði
Þorsteinn. „Ef einhver dirfist í samkvæmi að spyrja
mig út í sjúkdóma eða krankleika segi ég alltaf:
„Komdu bara úr spjörunum og þá skal ég kíkja á
þig.““
Læknabrandari
„Ég var að missa einn af sjúklingum mínum.“
„Það var leitt að heyra. Úr hverju dó hann?“
„Hann dó ekki. Hann varð frískur."
Aldargömul
„Hvernig get ég orðið 100 ára?“ spurði kona á
miðjum aldri.
„Með því að hætta að borða smákökur, sælgæti,
tertur og gosdrykki. Svo skaltu sleppa því að borða
rautt kjöt, kartöflur og brauð,“ svaraði læknirinn.
„Ætti þetta að tryggja það að ég nái því að verða
100 ára?“ spurði konan og það hafði lifnað yfir henni.
„Því get ég ekki svarað með vissu,“ svaraði læknir-
inn, „en tilfinningin verður alla vega sú sama.“
Læknablaðið 2002/88 169