Læknablaðið - 15.02.2006, Side 68

UMRÆÐA & FRÉTTIR / HUGÐAREFNI
Breiðfirskur kappsiglari með áhuga á sögu
Hafsteinn í Þjóðmenning-
arhúsinu með Ileilbrigðis-
söguna undir arminum
daginn sem bókin kom út,
14. desember síðastliðinn.
Þröstur
Haraldsson
Hafsteinn Sæmundsson læknir hefur nýlokið störf-
um sem formaður ritnefndar heilbrigðissögunnar
en bókin Líf og lœkningctr. íslensk heilbrigðissaga
kom út skömntu fyrir jól. Hafsteinn féllst á að lýsa
hugðarefnum sínum hér í blaðinu en þau eru all-
mörg. Hann skiptir þeim í tvennt og við fyrstu sýn
virðast þau harla ólík en tengjast þó með ýmsum
hætti þegar nánar er að gætt.
„Hugðarefni mín tengjast annars vegar áhuga
mínum á útiveru - siglingum, fjallaferðum og
skotveiðum - og hins vegar íslenskum fornbók-
menntum og sagnfræði," segir Hafsteinn.
Við ræðum fyrst um siglingarnar en áhugann á
þeim rekur Hafsteinn til bernskuáranna. „Eg er
Breiðfirðingur í báðar ættir og fór fyrst á sjó sex
ára gamall nteð frændum mínum í Stykkishólmi.
Siglingum á seglbátum kynntist ég fyrst þegar ég
kom heim úr sérnámi 1982. Þá fór ég að sigla með
vini mínum Niels C. Nielsen lækni en hann hafði
þá eignast skútu.“
Hafsteinn lét sér ekki nægja að lóna með strönd-
um fram heldur sá hann þarna leið til að fá útrás
fyrir keppnisskapið. „Ég var farinn að keppa í sigl-
ingum 1984 eða 1985 og hef ekki sleppt úr surnri
síðan þá. Þetta er skemmtilegt en krefjandi sport
sem reynir mikið á rnenn líkamlega þegar atgangur
er harður í keppni eða veður slæm. Hópurinn sem
stundar þetta er ekki fjölmennur en þeim ntun
áhugasamari og upp til hópa góðir félagar.
Við erum oftast sex eða sjö á þegar við keppum
og árangur byggist á samstilltu átaki allra, þá er
mikilvægt að standa sig, annars fær maður það
óþvegið frá hinum í áhöfninni. Til að ná árangri í
siglingakeppni verða menn að vera kjarkmiklir, vel
á sig komnir og hafa viljann til að sigra.
Okkur félögunum hefur gengið upp og ofan í
gegnum árin en best árið 1994 þegar við unnurn
gullverðlaun á íslandsmótinu. Síðastliðin átta ár
höfum við keppt á skútu sem heitir Ögrun og er í
eigu vinar okkar. Þetta er 33 feta keppnisskúta og
er sjö manna áhöfn um borð. Besta árangri okkar á
Ögrun náðum við í sumar en þá fengum við brons
í þremur stórum mótum og silfurverðlaunin á
íslandsmótinu. Þessu náðum við þrátt fyrir að vera
með hæsta meðalaldur um borð og höfum reyndar
liaft það til margra ára.“
Mannraunir og menningarferðir
En siglingarnar snúast ekki bara um að keppa.
„Við höfum einnig siglt á milli landa og leigt okkur
báta erlendis. Erfiðasta sigling mín var með Niels
til Færeyja og heirn árið 1988. Við vorum tveir á 26
feta báti sem hann átti og í samfloti með þremur
öðrunt skútum. Við lentum í nokkrum hremm-
ingum á útleið en á heimleiðinni fengurn við
aftakaveður undan Suðausturlandi og komumst
við illan leik eftir tæplega sólarhrings barning inn
á Djúpavog. Þetla var mikil lífsraun sem reyndi
ntikið á sjómennsku okkar og styrkleika bátsins.
Við vorum kannski ekki beint í lífshættu en þetta
tók verulega á líkamlega og það hefði ekki mikið
mátt bera út af til að illa færi. Síðar fór ég við þriðja
mann til Færeyja, Hjaltlands og Noregs á sams
konar bát og það gekk ágætlega.
Skemmtisiglingar höfum við hjónin farið í til
Tyrklands og Króatíu með vinafólki. Þá leigjum
við skútu í eina eða tvær vikur og siglum á milli
hafna eða akkerislega. A þennan liátt gefst tæki-
færi til að kynnast framandi þjóðum og menningu
þeirra, fornri og nýrri. Nýlega stigum við stórt
skref og keyptum hlut í 41 feta nýlegri skútu á
Majorka sem vinir okkar eiga.“
152 Læknablaðið 2006/92