Læknablaðið - 15.04.2006, Síða 28

Það er nú hestamennskunni að þakka að ég uppgötvaði
þetta með blóðfituna. Sko, blóðfita og blóðþrýstingur
eru sjálfsagt erfiðustu viðfangsefni sem til eru vegna
þess að einstaklingurinn finnur ekkert fyrir þessu. Það
var líklega 2001 að við vorum að ríða úl og ég segi við
samreiðarfélaga minn: Mikið er það skrýtið þegar ég er
að ríða á móti svona fræsingi að þá næ ég bara ekki djúpa
andanum. „Það er fjári skrítið,” segir félaginn. „Ríddu
bara út á morgun og vittu hvort þetta er viðvarandi.”
Ég geri það og það er náttúrulega alveg eins, svo að ég
er drifinn í þræðingu að læknisráði. Þeir segja við mig:
„Heyrðu, þú ert með þrælstífiaðar kransæðar og það sem
verra er: Við getum ekki blásið í þær.”
Með 11 í blóöfitu
Svo ég var skorinn einhvern tímann í apríl. Ég fór í
einhver blóðtest og þá mældist blóðfitan 11 þannig að ég
var helvíti efnilegt keis, segir Halli og hlær. Jæja, svo ég
fer á eitthvert statín og það gengur ekkert að ná þessu
niður. Ég byrja á 20 milligrönnum, svo 40, þvínæst 60 og
loks 80 og alltaf er blóðfitan svona 7,5 - 8. Þá er mér líka
ráðlagt að fara að éta kál, sem mér þykir alveg hábölvað,
segir Halli glettinn á svip, svo ég segi að það hljóti nú að
vera einhverjar aðrar leiðir út úr þessu. Þeir segja: „Þetta
er sko 80 - 90% genetískt og 10-20% matur.” Þá segist ég
nú ekki hafa geð í mér til að fara að háma í mig kál upp
á einhver 10-20%.
„Wonderkeis”
Svo sem minn er háttur fer ég í sund daglega. Þar er
einhverju sinni farið að ræða um blóðfitulyf og þar er einn
af „stamgestum”, tannlæknir, vinur minn. Talið berst að