Læknablaðið - 15.10.2008, Side 41

U M R Æ Ð U R
í Þ R Ó T T A
0 G FRÉTTIR
LÆKNINGAR
Brynjólfur Jónsson sér-
fræðingur í bæklunar-
skurðlækningum og læknir
handboltalandsliðsins.
amir em oft þeir sem springa út síðast."
Finrist þér skorta á samstarfá milli lækna og þeirra
sem hafa þjálfun barna og unglinga með hötidum?
„Ég þekki það bara ekki nægilega vel til að
svara því en ég er sannfærður um að gott aðgengi
að lækni og sjúkraþjálfara myndi bæta þjónustuna
mjög mikið. Þá er ég að tala um öll aldursstig í
íþróttunum, ekki bara efstu flokkana, því fyrir
unglinga skiptir gríðarlegu máli að komast í gegn-
um það tímabil án mikilla meiðsla. Það kom í ljós í
könnun sem gerð var á vegum Kennaraháskólans
að ástæður brottfalls unglinga úr íþróttum voru
meiðsli. Ekki önnur áhugamál eins og margir virð-
ast halda."
íhvaða greinum eru mestu meiðslin?
„ Af þeim meiðslum sem við fáum til meðhöndl-
unar eru flest og verst úr fótboltanum. Ætli hand-
boltinn sé ekki næstur í röðinni og síðan blak og
körfubolti. Kvennafótboltinn sker sig úr, án þess
að ég hafi skýringar á því. Þar eru verstu meiðslin.
Ein skýring sem ég hef séð frá Danmörku er sú að
í kvennaliðum eru leikmenn færri þannig að álag
á hvem og einn er miklu meira. Fleira kemur líka
til eins og þjálfun og útbúnaður og svo hefur lík-
amlegt atgervi sitt að segja, þó ekki megi segja það
upphátt."
Fyrstu kynni Brynjólfs af íslenska landslið-
inu í handbolta var árið 1990 þegar Þorbergur
Aðalsteinsson fékk hann til liðs við sig. „Þorbergur
þekkti mig frá Svíþjóð, við höfðum báðir verið
hjá Saab og hann hafði samband við mig þegar
hann var tekinn við landsliðinu. Þá höfðu Stefán
Carlsson og Gunnar Þór Jónsson verið með liðið.
Ég er búinn að vera viðloðandi þetta síðan og
Stefán hélt áfram í nokkur fyrstu árin mín. Ég hef
farið með liðinu á 17 stórmót á þessum árum og
geri þetta fyrst og fremst mér til ánægju. Það er
sérstakur andi sem fylgir liðinu og gaman að vera
þátttakandi í þessu."
Þegar gengið er nánar á Brynjólf kemur á dag-
inn að vinnan fyrir landsliðið er sjálfboðavinna
sem lengst af var ólaunuð. „Auðvitað er ferða- og
dvalarkostnaður greiddur en engin laun. Það á við
um alla í hópnum. Fyrir 3-4 árum féllst sviðstjórn
Landspítala á að greiða mér föstu launin í þessum
ferðum. HSÍ hefur ætíð greitt okkur dagpeninga.
Þetta er kannski ein ástæða þess að ég er búinn
að vera svona lengi í þessu því það er erfitt að fá
unga lækna til að taka þetta að sér. Þetta eru ólaun-
aðar fjarvistir frá vinnu í nokkrar vikur á hverju
ári. Sum árin hafa þetta verið nær tveir mánuðir.
En vissulega hef ég fengið menn til að fara í minn
stað því ég hef ekki alltaf haft möguleika á að fara.
Ömólfur Valdimarsson er vonandi að koma inn í
þetta og það er ánægjulegt. Þetta er mjög gefandi
og skemmtilegt starf sem ég hef alltaf unnið af
mikilli ánægju."
LÆKNAblaðið 2008/94 689