Læknablaðið - 15.10.2008, Blaðsíða 38

UMRÆÐUR 0 G FRÉTTIR
ÍÞRÓTTALÆKNINGAR
Silfrið í höfn og sendiherrann bauð til veislu. Frá vinstri: Gunnar Snorri Gunnarsson Brynjólfur í Ólympíuhöllinni par sem úrslitaleikurinn fór fram.
sendiherra, Brynjólfur Jónsson læknir, Pétur Þór Gunnarsson, sjúkrapjálfi, Ingibjörg
Ragnarsdóttir, liðstjóri og sjúkranuddari og Guðjón Valur Sigurðsson.
Læknir strákanna okkar
Hávar
Sigurjónsson
„Starf mitt sem íþróttalæknir er meira og minna
hobbý sem ég hef búið mér til og byrjaði á í
Svíþjóð fyrir 25 árum síðan/' segir Brynjólfur
Jónsson sérfræðingur í bæklunarskurðlækning-
um. Hann hefur um árabil verið læknir íslenska
landsliðsins í handbolta og vakti sérstaka athygli
þjóðarinnar þegar hann fékk gula spjaldið í Peking
fyrir að hlaupa inn á völlinn áður en dómaranum
þóknaðist að gefa honum leyfi til þess.
„Þetta var misskilningur af minni hálfu. Einhver
kallaði: Brynjólfur inná! Og ég hljóp af stað án þess
bíða eftir merki frá dómaranum. Svona eru bara
reglurnar."
Brynjólfur segist hafa byrjað að sinna íþrótta-
mönnum þegar hann fyrir margt löngu var læknir
á Akureyri. „Það var áður en ég fór til Svíþjóðar
í sérnám. Það hafði enginn sérstakan áhuga á að
sinna þessu, íþróttamennimir vora að leita til
Reykjavíkur og ég reyndi að hjálpa þeim og lesa
mér til. Þegar ég kom til Svíþjóðar varð ég strax
læknir handboltaliðs bæjarins, eiginlega óvart, því
ég þurfti að gera við fót á einum handboltaspilara,
aðgerðin tókst vel og hann réði mig sem lækni
félagsins, IFK Skövde. Þeir spiluðu í efstu deild og
gekk bara vel."
Brynjólfur segir að á þessum tíma hafi íþrótta-
lækningar sem sérgrein varla verið til staðar.
„Menn fóru bara út í þetta af áhuga og flestir vora
þeir bæklunarlæknar sem höfðu sérstakan áhuga á
þessu. í dag er hægt að læra íþróttalækningar sem
sérgrein innan lyflæknisfræði eða endurhæfing-
arfræði en það er annars konar nálgun en okkar
sem gerum við meiðslin eftir að þau hafa átt sér
stað."
Gríðarlega mikið í húfi
Eftir að þjóðin fylgdist andstutt með gengi hand-
boltaliðsins á Ólympíuleikunum hefur athyglin
beinst að því hversu gríðarlegt líkamlegt álag er á
leikmönnum. „Það er eiginlega mesta furða að þeir
skuli ekki meiðast meira en raun ber vitni og sýnir
hvað þeir eru í gríðarlega góðri þjálfun. Meiðslin
sem landsliðsmennirnir eru að glíma við era þau
sömu og allir handboltamenn þekkja. Krossbönd
í hné, liðbönd í ökkla, bakmeiðsli og tognanir af
ýmsu tagi. Mismunurinn liggur í því hversu miklu
meira er í húfi fyrir þessa stráka. Meiðsli geta haft
gríðarleg áhrif á frama þeirra og peningamál því
margir þeirra era vel launaðir og mikilvægir fyrir
félögin sín. Þeir þurfa því góða þjónustu og fá
hana hratt og vel. Félögin þeirra fylgjast líka vel
með og passa upp á sína menn."
Brynjólfur segir að leikmenn íslenska lands-
liðsins séu komnir á þann stað í alþjóðlegum
handbolta að önnur viðmið gildi en þegar rætt er
um handbolta almennt. „Þetta eru menn á heims-
mælikvarða. Þeir eru í slíkri þjálfun og þekkja sinn
líkama svo vel að þeir vita hvað hægt er að bjóða
honum. Þeir eru ekki að fá eilíf álagsmeiðsli. Þeir
sem eru þjakaðir af slíku eru bara dottnir út áður
en svona langt er komið."
Fyrir liðslækninn er mikilvægast að þekkja
686 LÆKNAblaðið 2008/94