Læknablaðið - 15.10.2008, Blaðsíða 42

IUMRÆÐUR O G FRÉTTIR
ÁHUGAMÁL
Þarf að koma frá hjartanu
„Ég byrjaði seint að læra á fiðlu miðað við það sem tíðkast í dag. Ég
var ellefu ára. Ég var reyndar búinn að vera í Barnamúsíkskólanum
og læra á blokkflautu og píanó og var því með ágætan undirbún-
ing," segir Guðmundur Viggósson augnlæknir og forstöðumaður
Sjónstöðvar Islands þegar ég er sestur inn á stofu hans í húsi
Blindrafélagsins við Hamrahlíð.
Guðmundur er tónlistarmaður fram í fingurgóma
í bókstaflegri merkingu því hann hefur ávallt leik-
ið á fiðlu sína og haft tónlistina allt um kring, hún
er hans helsta ef ekki eina áhugamál. „Ég spila
ekki golf og fer ekki í laxveiði, en ég hef gaman
af folfi." Folf, eflaust hvá fleiri en blaðamaður við
þetta orð. „Folf er íþrótt sem leikin er samkvæmt
svipuðum reglum og golf en í stað kúlu er notaður
frisbídiskur og endamarkið á hverri braut er karfa
ekki ósvipuð körfuboltakörfu. Þetta er skemmtileg
íþrótt. Það er ágætur völlur upp í Gufunesi."
Varstu aldrei að hugsa um að verða atvinnutónlist-
armaður?
„Það hvarflaði kannski að mér en innst inni
vissi ég að ég var ekki nógu góður. Það var heil-
mikill samanburður og samkeppni í gangi á milli
okkar nemendanna. Fyrsti kennarinn minn í
Tónlistarskólanum var Einar Sveinbjömsson og
síðan fór ég til Björns Ólafssonar konsertmeistara
og náfrænda míns en það voru nemendur með
mér eins og Guðný Guðmundsdóttir sem vom
í algjörum sérflokki og maður hafði því sam-
anburðinn. Hún var uppáhaldsnemandi Björns og
ég var alltaf í næsta tíma á eftir henni. Björn frændi
hélt henni oft langt inn í minn tíma og þá sat ég
bara og hlustaði, nokkurs konar masterclass. Það
hjálpaði til við að taka ákvörðun um framtíðina.
Ég fann líka á skrokknum á mér að ég hafði hrein-
lega ekki nægilega góða tækni til að hafa úthald í
fiðluleikinn. Ég fór og hlustaði á rússneska einleik-
arann Repin leika fiðlukonsert Tsjækovskís með
Sinfóníuhljómsveit íslands á tónleikum um dag-
inn. Hann renndi sér í gegnum konsertinn án þess
að sæist svitaperla á honum. Ef ég ætti að spila
Hávar ejna blaðsíðu af þessu væri ég algjörlega að nið-
Sigurjónsson urlotum kominn. Þetta er munurinn. Þeir sem eru
flinkir í einhverju vinnst það svo áreynslulaust. Ég
var farinn finna fyrir ýmsum álagseinkennum lík-
amlega, slæmur í hálsinum og bakinu og það var
því niðurstaðan að ég lagði tónlistarnámið á hill-
una við stúdentspróf og hóf nám í læknisfræði."
Guðmundur segist alltaf hafa litið á sig sem
handverksmann. „Karlmennirnir í minni fjöl-
skyldu eru ýmist skurðlæknar eða úrsmiðir.
Föðurbróðir minn og tveir synir hans eru úrsmiðir
og þegar ég var strákur fékk ég ónýtar klukkur og
gerði við þær eða smíðaði eitthvað annað úr þeim,
upptrekkta bíla og þess háttar dót. Ég lagði síðan
fyrir mig augnskurðlækningar og hef sérhæft mig
í barnaaugnskurðlækningum. Ég hef stöðuga
hönd og fínvinna hentar mér því vel."
Enga dægurtónlist!
A æskuheimili Guðmundar giltu strangar reglur
um hvers konar tónlist var hlustað á.
„Pabbi var ansi strangur í tónlistaruppeldi
okkar systkinanna. Hann leyfði okkur ekki að
hlusta á hvað sem er. Ef Lög unga fólksins voru
í útvarpinu þá var bara slökkt á tækinu. Hann
var sanntrúaður á gildi æðri tónlistar og fannst
það hreinlega mannskemmandi að hlusta á dæg-
urlög. Ellefu ára gamall fékk ég í afmælisgjöf tvær
rússneskar hljómplötur, með fiðluleik Davids
Oystrachs. Á annarri plötunni var fiðlukonsert
Dvoraks og á hinni fiðlukonsert Síbelíusar. Ég var
mjög óánægður með þessa afmælisgjöf og fannst
þetta ekki eiga við mig ellefu ára gamlan. Ég fór
samt að hlusta og nú eru þetta uppáhaldsverkin
mín og vissulega hef ég gert mér grein fyrir gildi
þess að ala böm upp á þennan hátt. Þetta er eins
konar prógrammering."
Hefurðu veriðsvona strangur viðþín eigin börn?
„Nei, það er langt frá því! En pabbi vildi okkur
öllum vel og hann hafði ekki mikla peninga handa
á milli en alltaf þegar stórir tónleikar voru í bænum
þá keypti hann 20-30 miða og bauð allri stórfjöl-
skyldunni. Það em sérstakar minningar tengdar
því að sitja sem barn og unglingur og hlusta á
Mattheusarpassíuna í fjóra klukkutíma! Pabbi
vildi frelsa fólk og stundaði eins konar trúboð í
tónlistinni. Allir áttu að hlusta á góða tónlist. Hann
690 LÆKNAblaðið 2008/94