Læknablaðið - 15.06.2010, Blaðsíða 39

U M R Æ Ð U R O G FRÉTTIR
HEIMILISLÆKNAR Á SELFOSSI
Arnar Guðmundsson og
]órunn Viðar Valgarðsdóttir
heimilislæknar á Selfossi.
sagt okkur systkinunum sögu af því þegar hann
var sex ára gamall á landbúnaðarsýningu á
Húsavík og sá þar verðlaunahrútinn Pjakk," segir
Jórunn. „Þetta var merkilegur hrútur sem notaður
var til undaneldis víða á Norðausturlandi. En
þegar við Arnar komum þarna inn í herbergi
til gamla bóndans á bænum þá sjáum við þessa
mynd á veggnum og segjum meira í gríni en
alvöru; „þetta skyldi þó ekki vera Pjakkur." Gamli
maðurinn lifnaði allur við og þótti stórmerkilegt
að við svona ung skyldum þekkja Pjakk,
uppáhaldshrútinn hans, 50 árum eftir að hann
var allur. Þetta var auðvitað algjör tilviljun en
sá gamli treysti okkur til allra verka eftir þetta,"
segir Jórunn og má hafa þetta til marks um hversu
mikilvægt er að heimilislæknar séu vel heima um
hagi sjúklinga sinna.
Sérnám í Svíþjóð
Ákvörðun þeirra hjónanna um framhaldsnám í
heimilislækningum var tekin fyrripart árs 2001.
„Við vorum í þessu dæmigerða millibilsástandi
íslenskra unglækna, taka afleysingar í
sjúkrahúsdeildum og heilsugæslustöðvum meðan
verið er að gera upp við sig hvað á að læra og
hvert á að fara," segir Amar.
„Við vorum búin að velta ýmsum möguleikum
fyrir okkur, okkur bauðst að fara til Bretlands og
læra á sama sjúkrahúsi undir sama yfirlækni og
mamma hafði gert," segir Jórurrn. „En svo kom
heil sendinefnd frá Svíþjóð sem bauð unglæknum
gull og græna skóga ef þeir vildu koma í
sérnám í heimilislækningum til Svíþjóðar. Okkur
bauðst að fara til Skövde í Svíþjóð sem er þekkt
„útungunarstöð" fyrir íslenska heimilislækna
og eftir nokkra umhugsun ákváðum við að taka
því boði," segir Arnar. „Þarna hafa mjög margir
íslenskir læknir verið við nám og störf, og við
settumst að í eins konar íslendinganýlendu, svo
þetta var bara einsog að koma heim. Á tímabili
voru þarna tugir íslenskra lækna við nám og störf,
flestir í heimilislækningum, enda er námið mjög
vel skipulagt og því eftir nokkru að slægjast."
Þau fluttust út til Skövde haustið 2001 og þrátt
fyrir litla sænskukunnáttu í upphafi að sögn
Arnars gekk aðlögunin mjög auðveldlega fyrir sig.
„Ég byrjaði reyndar á því að vera í pabbaorlofi en
Jórunn fór beint að vinna," segir Arnar. „Ég fékk
blað með orðum og orðskýringum en þetta gekk
ótrúlega vel og orðaforðinn vindur hratt upp á sig.
Svo snýst starfið mikið um að hlusta á sjúklinginn.
Maður þarf ekki að tala svo mikið sjálfur. Og segja
íbygginn: Ja, just det!" segir Arnar hlæjandi. „Og
vera skilningsríkur á svipinn og humma svolítið
af og til," bætir Jórunn við.
„í alvöru talað þá reyndist ekkert mál að skilja
sænskuna, en það tók aðeins lengri tíma að verða
sleipur í að tala hana."
„Skövde er 50.000 manna bær og í umdæminu
LÆKNAblaðið 2010/96 427