Læknablaðið - 15.01.2011, Qupperneq 54

dags millibili. Hrafnkell hafði bókað seint og kom
degi á eftir okkur hjónum, og var gert ráð fyrir að
fyrri hópurinn færi heim um Lúxemburg en hinn
um Frankfurt. Við heimför krafðist Hrafnkell að
verða samferða okkur, en fararstjórinn gat ekki
orðið við þeirrri ósk. Hann brást hinn versti við
en fararstjórinn spurði af hverju þetta skipti hann
svona miklu máli. „Ég skal segja þér það frú mín
góð, að það mun kosta mig 1000 dollara að fara
heim um Frankfurt." „Hvaða vitleysa er þetta, það
kostar þig nákvæmlega ekki neitt," svaraði Sigrún.
„Eins og ég viti það nú ekki! Ég var í Frankfurt
nýlega og þar var kíkir sem kostaði 1000 dollara
og ég gat stillt mig um að kaupa hann, en nú veit
ég að ég get það ekki." Við heimkomuna skrifaði
hann harðort kvörtunarbréf til Samvinnuferða
út af fararstjóranum, sendi henni að vísu afrit og
bauð henni út að borða! Hinn 18. október 1997 voru
gefin saman í Hvalsneskirkju Sigrún Aspelund og
Hrafnkell Helgason. Sr. Önundur Bjömsson gaf
brúðhjónin saman. Viðstödd athöfnina vorum
við hjón, sem vorum svaramenn, og synir þeirra
Helgi Hrafnkelsson og Ríkarður Már Ríkarðsson.
Brúðkaupsveislan var haldin í betri stofunni í
Flugstöð Leifs Eiríkssonar og sátum við hana
fjögur sem vorum á leið á læknaþing í Mexíkó.
Einu erfiðleikarnir voru að fá Helga Hrafnkelsson,
sem ekkert vissi hvað til stóð, til að keyra út á
Hvalsnes í staðinn fyrir að fara beint í flugstöðina!
Eftir að Hrafnkell fór á eftirlaun hóf hann lestur
helstu og fegurstu rita heimsbókmenntanna af
miklu kappi og skrifaði mjög skemmtilega grein
um þá tómstundaiðju í Læknablaðið.1
Það er ekki auðvelt að lýsa Hrafnkatli þannig
að fullnægjandi sé. Hann var engum martni líkur
sem ég hef þekkt. í útliti var hann glæsimenni,
hár og þrekinn, laglegur, þó ekki smáfríður, og
svipmikill. Það sópaði að honum, og hann skar
sig úr hópnum hvar sem hann kom. Hann var vel
máli farinn, orðheppinn svo af bar, allra manna
skemmtilegastur. Einstakur sagnamaður sem
lesa má í bókinni: Fimm læknar segja frá? Hann
var frábær íslenskumaður og pennafær með
afbrigðum. Hann var gleðimaður, kunni vel að
meta skoskt viský, en ekkert sérstaklega vandlátur
á tegundir. Ég mirmist þess eitt sinn er við vorum
á ferð í útlöndum að ég vildi fara inn á kaffihús og
fá mér kaffi og rjómatertu, sem voru trakteringar
sem hann kunni lítt að meta. Ég gleymi seint
undrunarsvipnum á þjónustustúlkunni þegar
hann spurði hvort hún ætti ekki skoskt viský.
Eftir drykklanga stund kom hún þó með glas
og Hrafnkell taldi innihaldið áfengt og minna
eitthvað á viský. Bað hann um að fá að sjá
flöskuna og neðst á miðanum með örsmáu letri
var ritað: Made in Japan. Hrafnkell hló við og
tæmdi í botn! Þótt hann neytti áfengis var það allt
í hófi. Hann fylgdi fast þeirri reglu að smakka ekki
áfengi fyrr en eftir kl. 17. Samþykkti þó að sú regla
gilti ekki á flugstöðvum, og fyrir kom þegar ég gat
þess að nú væri kl. 17 í ákveðinni borg, að hann
féllst á það! Lengst af ævinnar reykti hann vindla
og var ekki sérlega skemmt þegar ég taldi það
skrítinn lungnalækni sem svo gerði. Honum tókst
þó að hætta tæplega áttræður, en skömmu fyrir
andlátið taldi hann ástæðulaust að neita sér um
þetta lengur. Sendi hann Sigrúnu eftir vindlum
og kveikti sér í. f því bar þar að Eirík Jónsson
lækni, sem umsvifalaust bað um vindil honum til
samlætis. Hef ég fyrir satt að það hafi verið í fyrsta
sinn sem Eiríkur reykti vindil!
Eins og áður var getið kunni Hrafnkell
Sturlungu nánast utanað. Þegar Kristján Eldjárn
lést minntist Gunnar Thoroddsen hans í sjónvarpi
og vitnaði í Sturlungu. Hrafnkell kannaðist ekki
við þessa tilvitnun en taldi þó útilokað að Gunnar
færi rangt með. Hann fann orðin í formálanum.
Það var eini kafli Sturlungu sem hann kunni ekki
til hlítar! Þau verða kveðjuorð mín til hans: „Láti
Guð honum nú raun lofi betri."
Tryggvi Ásmundsson
1. Helgason H. Föðurlandsvinur á Sturlungaöld. Til vamar Þórði Kakala. Tíminn 11.5.1988: 9.
2. Helgason H. Blindur er bóklaus maður. Læknablaðið 2005; 91: 468-9.
3. Bjömsson Ö. Fimm læknar segja frá. Setberg, Reykjavík 1995: 9-57.
54 LÆKNAblaðið 2011/97