Þjóðlíf - 01.05.1987, Blaðsíða 6

BRÉF FRÁ LESENDUM
Um tóbak
Saga af samferðafólki og
„kurteislegri" hegðan
ÉG HEF FYLGST meö ÞJÓÐLÍFI frá
upphafi og líkað vel. Ég fagna því sérstak-
lega að þið hafið nú opnað lesendadálk, því
ég held að skoðanaskipti milli útgefenda og
lesenda séu báðum nauðsynleg.
Ástæðan fyrir því að ég sting niður penna
nú er grein í síðasta tölublaði, þar sem fjall-
að er um sérstakt áhugamál mitt, nefnilega
reykingar. í þessari grein var hæðst mjög að
þessari lífsnautn minni og hún dregin niður á
Íágt, ef ekki lægsta plan tilverunnar. Pessu
vil ég eindregið mótmæla. Nú er ég ekki
vanur að mótmæla neinu nema að baki liggi
nokkur rök, og skulu þau nú tínd til hér á
eftir.
Tóbak hefur verið snar þáttur í mínu lífi
frá því ég var sautján ára gamall. Ég hef
prófað allar tegundir tóbaks; munntókbak,
neftóbak, sígarettutóbak, vindla og pípu-
tóbak. Allar þessar tegundir hafa sína kosti
og galla, en kostirnir eru í mínum augum
óyggjandi. Þetta er mín sannfæring — og ég
vil fá að hafa hana í friði. Nú er hins vegar
kominn upp sá hvimleiði siður að amast við
tóbaksfólki hvar sem til þess sést og fer nú sá
staður að vera vandfundinn þar sem ég fæ
svalað nautn minni í friði, óhultur fyrir
augngotum og jafnvel fussi annarra.
Nú hef ég ekkert á móti því, að fólk sé
varað við áhrifum tóbaks. Ég veit vel, þótt
óforbetranlegur sé, að sum áhrif þess eru
slæm og síst skyldi ég hvetja nokkurn til
notkunar þess. Ékki frekar en ég held ýms-
um öðrum nautnum mínum að öðrum, t.d.
að leysa vind í einrúmi, bora í eyru mér í
einrúmi eða lesa blöðin yfir matnum, einnig
í einrúmi. Því það er einmitt málið; ég
dunda við mína ósiði í einrúmi. Það er hins
vegar meira en hægt er að segja um ýmsa
samborgara mína.
Fyrir nokkrum vikum var ég á heimleið
erlendis frá. Mér var úthlutað sæti í flug-
vélinni á afmörkuðu svæði reykingafólks,
enda gæti ég þess ávallt vel að taka fullt tillit
til annarra. í sætið við hlið mér settist búst-
inn kvenmaður á unga aldri. Hún tók strax
til við að raða í kringum sig pinklum og
pokum af margvíslegu tagi, ýmist á gólfið
við fætur sér, í sæti sitt eða í hólfin fyrir ofan
sætin. Þegar sýnilegt var að plássið hrökk
ekki til undir allan þennan farangur rótaði
hún með tánni í pinklunum uns vænn biti
þeirra hrökk yfir fætur mínar. Þegar stúlkan
var orðin ánægð með tiltektirnar hlammaði
hún sér niður og dró til sín tuðru eina mikla
sem hún rótaði lengi í. Þaðan dró hún upp
langa naglaþjöl og hóf að brýna og snyrta
neglur sínar. Skófinni undan nöglunum kom
hún snyrtilega fyrir á brún sætis síns. Þegar
þessu öllu var lokið tóku við ræskingar og
hósti ákafur með tilheyrandi snýtingum.
Öllu þessu hvimleiða athæfi stúlkunnar
fylgdi svo, svona eins og í kaupbæti við skort
á mannasiðum, ilmvatnsfnykur svo megn,
að jafnvel ilmurinn af vindlunum mínum
megnaði ekki að stökkva honum á brott.
Eg er orðinn svo sjóaður í misgóðri hegð-
an samborgara minna, að ég lét mér fátt um
finnast um athæfi stúlkukindarinnar. Gæti
þó hafa fundið að skringilegu vaxtarlagi
hennar, sem mér sýndist einna helst stafa af
taumlausri sykurfíkn, en hún úðraði í sig úr
tveimur pokum þessar tæpu þrjár klukku-
stundir sem flugið tók. Gæti einnig hafa
fundið að klæðaburði hennar, sem minnti
einna helst á vansniðinn klæðskerafatnað á
kettling sem stríðalinn kálfur hefði troðið
sér í. Einnig að hári hennar sem glansaði af
öðru en stífum þvottum. En þetta lét ég
liggja milli hluta. Ég kippi mér ekki upp við
hvað sem er lengur.
Það sem fór hins vegar verulega í taugar
mínar var það, að í ofanálag við allt þetta
sýndi stúlkugerpið af sér greinilega van-
þóknun á reykingum mínum. Snýtingar
hennar og hósti voru t.d. partur af þessu.
Augngoturnar sem ég fékk í hvert sinn sem
ég dró að mér blessaðan reykinn hefðu get-
að rotað hest. Boldangsrass hennar var á
sífelldu iði eins og hún þyldi vart við. Kló-
settferðir hennar voru ískyggilega margar og
þeim ferðum fylgdu hvískur og pískur í allar
áttir með ýmsum brettum.
Stúlkan átti auðvitað rétt á hreinu and-
rúmslofti. En hún kaus að setjast í reyksvæði
og átti þá auðvitað að taka afleiðingunum-
Og ekki var ég að amast við hennar hvim-
leiðu hegðan, þótt full ástæða væri til sam-
anber ofangreint. En svona getur nú lífið
verið snúið.
Þessi saga mín á alls ekki að þjóna þeim
tilgangi að vera lofgjörð til reykinganna. Ég
vildi aðeins benda á að reykingar eru síst
verri löstur en ýmsir aðrir sem fólk keniur
sér upp, sem þó er ekki amast við. Svo vil ég
að lokum óska ÞJÓÐLÍFI alls góðs í fram-
tíðinni.
■ Jón Bjarnason
6