Þjóðlíf - 01.09.1988, Blaðsíða 43

MENNING
Erla B. Skúladóttir. „Læknar þarna töldu veikindi mín eðlileg og vildu bara útskrifa
sem móðursjúka..."
mig í allt heil tvö ár að ná mér, en hefði átt að
taka sex vikur. Og eftir stendur, að aðgerðin
hafði eyðilagt rifjafestingar í bringunni og
hryggnum, og það mun aldrei batna . . .
Sársaukinn fer hins vegar eftir veðrinu.
Þegar pendúllinn á loftvoginni lækkar, byrj-
ar hann í brjóstholinu. Það er hlutur, sem ég
hef lært að sætta mig við.“
París — Reykjavík — Akureyri.
„Eftir veikindi mín varð ég að gera upp við
mig hvort ég ætlaði aftur út til að klára skól-
ann og styrkinn, eða yrði hér heima. Ég
ákvað svo eftir alltsaman að fara út haustið
1983, og var fram á haust 1984. Síðan var ég
farin að hugsa um að vera áfram í Frakk-
landi, og vinna í götuleikhúsi, þegar hringt
var til mín frá íslandi og mér boðið hlutverk í
Beiskum tárum Petru von Kant eftir Fass-
binder hjá Alþýðuleikhúsinu. Leikið var á
Kjarvalsstöðum og sýningin gekk mjög vel.
Þetta var eina hlutverk minn þann vetur.
Um vorið var haft samband við mig frá
Leikfélagi Akureyrar og mér boðið að vera
lausráðin þarveturinn 1985—86. Á Akureyri
lék ég í þremur verkefnum: Jólaævintýri
Dickens, Silfurtúnglinu og síðan lék ég aðal-
hlutverk í söngleiknum Blóðbræður eftir
Breta, að nafni Willy Russell, sem skrifaði
líka „Educating Rita“. Óvenjulegur sönleik-
ur: ekki bara hopp og hí og tralala, heldur
dramatískur og sorglegur. Það er þannig í
þessum söngleik, að þegar persónurnar
brestur orð, fara þær að syngja.
Eftir þetta kom ég aftur til Reykjavíkur og
fór að æfa í barnaleikriti í Alþýðuleikhúsinu,
sem heitir Kötturinn sem fer sínar eigin leið-
ir, og Ólafur Haukur Símonarson gerði eftir
sögu Kiplings. Við áttum þá sem endranær
ekki í nein hús að venda og leigðum þess
vegna Bæjarbíó í Hafnarfirði. Það var frekar
erfitt að draga fólk til Hafnarfjarðar í leik-
hús, en samt sem áður sýndum við verkið
tuttugu sinnum eða svo. Um svipað leyti lék
ég í Tilbury í sjónvarpinu.
Svo fór ég að vinna hjá útvarpinu. Ég var
atvinnulaus þegar þetta var og vantaði aura.
Fékk síðan yndislegasta tíma sólarhringsins
til að vinna á: frá klukkan sex til níu á morgn-
ana. Sólarhringurinn snerist við. Seinna fór
ég að vinna með Brodda Broddasyni í þætt-
inum Hringiðunni, sem var fréttamagasín
milli fjögur og sjö síðdegis. Það var sérstak-
lega skemmtilegt verkefni.“
Að segja sögu með bakinu.
„Ég kann vel við sýningar á litlum sviðum,
þar sem áhorfendur sitja mjög nærri, eins og
hjá Alþýðuleikhúsinu. Þar eru tengslin við
áhorfendurna mikil. Hversýning verðureitt-
hvað sérstakt. Maður getur leyft sér að leika
miklu meira á fína skalann, fínu viðbrögðin.
Sagt heila sögu með bakinu. Á stóra sviðinu í
Þjóðleikhúsinu þarf að ýkja slíkt mikið, svo
það skili sér. Nálægðin er þess vegna á annan
hátt krefjandi, heldur en leikur á stóru sviði.
En mér er illa við tilbreytingaleysi. Finnst
því fylgja svo „klástrófópískt“ andrúmsloft.
Ég hef sem betur fer verið heppin að fá tæki-
færi til að spreyta mig á ólíkum verkefnum í
lífinu og nú á síðustu árum í leikhúsinu. En
það er svo skrítið með leikhúsvinnuna.
Verkefnin virðast koma í bylgjum; þau eru
annaðhvort í ökkla eða eyra.“
—eh
Bersögli málarans
Listmálarinn og rithöfundurinn Steingrímur
S.th. Sigurðsson er að vinna að tveimur
bókum um þessar mundir. Sú er sögn, að
Steingrímur muni í annarri bókinni segja af
létta um ákveðna þætti í eigin lífi. Ekki er
vitað hvort það eru þættirnir þar sem búk-
sorgir koma við sögu ellegar bakkus eða
Borgaraflokkur. Hitt mun sannast sagna,
að listamaðurinn er ekki lengur félagi í
Borgarflokknum. Sumir hlakka til útkomu
bókarinnar, aðrir kvíða...
Steingrímur við „bláa engilinn", sem
hann heldur við um þessar mundir.
43