Tímarit Máls og menningar - 01.03.1955, Qupperneq 121

UMSAGNIR UM BÆKUR
inn, sem gefinn var frjáls í staff Krists sam-
kvæmt óskum lýðsins. Hefði Barrabas verið
leiddur til krossfestingar þá, væri nafn lians
óþekkt öllum eins og nöfn ótal krossfestra
manna. En ekki réði hann því. Hann var í
rauninni steinhissa á, hvernig þeir völdu.
Ósjálfrátt fylgist Barrabas með þessum
manni, sem ber krossinn í hans stað, enda
þótt hann þekki hann ekki neitt né viti
nein skil á honum. Þessir atburðir hafa var-
anleg áhrif á hann, hann er annar maður á
eftir, enda þótt hann sé ósnortinn af kenn-
ingum Krists og beri lítt skyn á hinn undar-
lega boðskap hans. Hann hittir oft kristna
rnenn úti um götur og torg og ræðir við þá
stundarkorn um meistarann, en það var ekki
auðvelt að skilja þá. Þeir töluðu svo bama-
lega og trúðu svo einfeldnislega á upprisu
frelsara þeirra, að hann væri Guðssonur og
ætti að sitja á skýjum himinsins og í hásæt-
inu við hlið föðurins. Barrabasi var ljóst, að
Kristur hafði dáið fyrir hann, en þá kenn-
ingu kristinna manna, að hann hefði einnig
dáið fyrir þá, fékk hann með engu móti
skilið.
Barrabas er einkar mannlegur, og hann
er raunsæismaður. Hann trúir ekki á krafta-
verk eins og upprisu. Auðvitað höfðu læri-
sveinamir velt steininum frá gröfinni og
rænt sínum kæra meistara til að geta sagt,
að hann hefði risið upp, eins og hann hafði
sjálfur spáð. Hann trúir bezt sínum eigin
augum, og þess vegna á hann bágt með að
sannfæra sjálfan sig um, að myrkrið á Gol-
gata hafi verið missýn hans. En vitanlega
hlaut það að hafa verið missýn, sprottin af
því, að hann var nýkominn út úr dimmum
fangaklefa, og augu hans ekki orðin vön
ljósinu. Og Barrabas einn allra spurði hinn
uppvakta, sem dvalizt hafði í helheimum,
hvernig þar væri.
Skáldsagan Barrabas er skemmtileg af-
lestrar, og enginn, sem byrjar að lesa hana,
mun hætta við hana hálflesna, enda þótt
sumir kaflarnir séu óþarflcga langdregnir
og endurtekninga gæti nokkuð. Persónau
Barrabas er heilsteypt og vel mótuð og hann
er alltaf sjálfum sér samkvæmur. Mynd hans
verður skýr og lifandi og hugsunarháttur
lians skiljanlegur og eðlilegur. Aðrar per-
sónur sögunnar cru naumast eins sannfær-
andi, þær líkjast um of sænsku fólki í nú-
tímaskáldverki. Þýðinguna gerðu Ólöf Nor-
dal og Jónas Kristjánsson og er það trygg-
ing fyrir góðu og vönduðu, íslenzku máli.
Prentun, bókband og annar ytri frágangur
cr vandað og smekklegt hjá prentsmiðjunni
Hólar h.f. En fyrir það kann maður því ver
en ella að rekast á nokkrar stafsetningar-
skekkjur í bókinni og greinarmerkjasetn-
ingu, sem virðist engum sérstökum reglum
hlíta.
Það er inikill fengur að fá þetta ágæta
skáldrit hins sænska snillings á íslenzku
máli, og Mál og menning á þakkir skilið fyr-
ir að hafa gefið okkur tækifæri til að eign-
ast það við hóflegu verði.
Ivar Björnsson.
Hið töfraða land
Ljóð eftir Baldur Ólafsson.
Reykjavík 1954.
Þetta eru allmörg kvæði, en flest stutt,
nokkur aðeins eitt eða tvö erindi. Alls er
bókin 100 bls., en rúmið betur notað en
tíðkazt hefur í ljóðabókum síðustu ára. En
ljóðaunnendur spyrja ekki fyrst og fremst
um það, hvert hlutfallið sé milli pappírs og
prentsvertu í bókinni og jafnvel ekki um
magn hvors tveggja. Fyrir þá getur ein vísa
— jafnvel hending í vísu — haft meira gildi
en 100 bls. í bók. í þessari Ijóðabók finnst
mér einmitt styttri kvæðin líklegust til að
vinna hylli Ijóðavina. Iföfundi virðist láta
bezt að setja fram stuttorðar, hnitmiðaðar
stemningar, stundum hversdagslegar at-
111