Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Qupperneq 23

GOÐ TIÐ
man, og hann varð aldrei gainall held-
ur, og altaf var hann í sömu hrotun-
um; en liann fauk einusinni af honum
afa mínum og þá lét hann hana ömmu
mína festa í hann tvö bönd, og batt
síðan hattinn undir kverk sér þegar
hvast var.
í hjallinum okkar sem hálfur var
veiðarfærageymsla, hékk sigin grá-
sleppa lángt frammá vor; þar var líka
hertur steinbítur, heilagfiski og ýsa.
Stundum var afi minn aS bræSa lifur
í opnum hlóSum sunnanundir hjalli.
Þræslulyktin af grásleppunni ásamt
þef af lifur lýsi og grút blönduSust
ilminum af grasi sem var aS spretta;
og af rænfángi og ætihvönn; og mó-
reyknum úr strompinum hjá henni
ömmu; en um þaS bil sem flugan fór
aS verpa varS skreiSin aS vera verk-
uS, því þá var hjallurinn tæmdur. Sér-
hver steinn í bæarveggnum hjá okkur
glitraSi af fiskhreistri og slíkt hiS
sama rimlarnir í hjallinum og mó-
kögglarnir í móhlaSanum okkar
norSanviS hjallinn. ÞaS glitraSi líka
á hreistur í forinni sem varS milli
hjalls og bæar þegar blautt var um;
og sérhver hlutur í okkar landareign
var rjóSraSur lifur og lýsi altífrá
krossspýtunni láréttu sem snerist um
öxul sinn í garSshliSinu okkar bak viS
bæinn. SySst í partinum okkar leingst
frá bæarhúsunum, var skemman hans
afa míns; einnig hún var hólfuS í
tvent, og fjalagólf í öSrum endanum.
þar var geymd alskonar vara; því hjá
okkur var siSur aS kaupa alt til heim-
ilis á misserisfresti; kj öt söltuSum viS
í tunnu til ársins. En í hinum enda
skemmunnar bygSu þau Gráni okkar
og Skjalda. Grútarlyktin og reykjar-
svælan hjá okkur var því ekki aSeins
blandin ilmi af grasi, heldur og af
hesti og kú.
Og sumardagurinn heldur áfram aS
líSa.
Nú sem ég sit þar í kálgarSinum og
er aS skemta mér þennan sumardag,
og flugan er aS suSa, og þaS er eggja-
hljóS í pútunum, og netakompan hans
afa míns er á hálfa gátt og sólin skín
af heiSum himni meS eins mikilli
birtu og sól fær skiniS í þessu jarSlífi,
þá sé ég hvar maSur nokkur kemur
gángandi frammeS kirkjugarSsmúrn-
um og er aS rogast meS heldurenekki
hyrSi á herSum sér, úttroSinn heil-
tunnusekk. MaSurinn albogaSi sig
meS pokann í gegnum krosshliðiS
okkar, sem ekki var nema sosum alin
á breidd, svo ekki var um aS villast
aS hann var á leiSinni til okkar. Ég
man reyndar ekki hvort ég kannaðist
við hann þá, en ég kannaðist við hann
hvenær sem ég sá hann eftir þetta.
ÞaS var einn af þessum streðlum sem
þeir kölluðu, eða liðléttíngum, og reri
stundum með afa mínum, ellegar
hjálpaSi honum aS gera aS fiski;
hann mun hafa átt lítinn bæ inní
Skuggahverfi, þó þaS komi ekki viS
mína sögu, og búiS viS ómegS. Ég
held hann hafi verið kallaður Jói í
13