Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Blaðsíða 66

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
inn þyrlaði honum upp og þveitti
honum í augu okkar. Samfestingarn-
ir okkar náðu aldrei að þorna; við
urðum rauðir í augum af langvar-
andi hitasótt. Helmingur þaksins féll
niður í einn braggann; tveir dagar
fóru í að koma því nokkurnveginn í
lag. A gráuin himninum glitti öðru
hverju í bleikgula sól; í vatnspyttun-
um, sem hvarvetna stóðu útum allt
vinnusvæðið, virtist hún áþekk gul-
leitum fitudropa. Við lyftum úttaug-
uðum höfðum uppmót henni; og hún
var óðara horfin.
Kazimierz sagði:
„Djöfulsins helvíti! Ef ég væri
ekki í flokknum, skyldi ég hypja mig
héðan, jafnvel þótt sjálft víti tæki
við. Fara til bróður míns: hann cr
prófastur í grennd við Malkinia.
Gerast meðhjálpari hjá honum. Það
er bara þetta, að ég myndi skanunast
mín; það eitt heldur mér kyrrum.
Eg hugsa ekki um annað en þann
dag, er ég get farið burtu héðan: þá
skal ég lifa lífinu svo, að frægt verði
í tíu sýslum. En sannleikurinn er sá,
góðir hálsar, að ég finn ég er búinn
að fá brúna atarna á heilann.“
Stefan sagði:
„Æ-æ-æ, verkstjóri góður! Bara
sumarið komi . ..“
Hann glataði aldrei bjartsýni
sinni; þessa stundina féll okkur vel
við hann fyrir bragðið, hina stund-
ina fyrirlitum við hann og töldum
hann fífl.
Eftir langan ógnþrunginn vetur,
og lífisneytt þungbært vor, kom við-
urstyggilegt sumar með kveljandi
hila; slíkan liita, að jafnvel gamalt
fólk á þessum slóðum mundi ekki
annan eins. Svitinn lak manni í augu,
seytlaði rakleitt undir hálsmálið og
rann niðrum endilangan skrokk; nú ‘
var veturinn okkur sem þjóðsaga.
Við urðum svartir; þaraðauki bruna-
sárir; blöðrurnar ollu því, að við
gátum ekki skipt um stellingar, þeg-
ar við lágum andvaka og kveinandi
um nætur. Kaminski signdi sig og
mælti, sorgþrunginn:
„Herra, þú hefur veitt syndaran-
um hans refsing ...“
Nokkrum kvensum, sein unnu með
okkur, sendum við eitrað augnaráð;
ef þær hefðu ekki verið þarna, hefð-
um við getað gengið naktir. I raun-
inni vorum við hættir að taka eftir
þeim. Verkfræðingur einn, sem kom-
inn var alla leið frá höfuðborginni
til að fylgjast með smíðinni, reikaði
um eirðarlaus daglangt, líkastsem
hann botnaði ekkert í því, hvert liann
hefði lent. Loks sagði hann við mig,
og bankaði vísifingri á brjóst mér:
„Afsakið þótt ég spyrji; en gang-
ið þér naktir heimafyrir líka?“
„Já það geri ég einmitt, herra
verkfræðingur,“ svaraði ég. „Strax
og ég er kominn heim mála ég mig
röndóttan, með ljósgrænu, himinbláu
og vínrauðu. Hér get ég það ekki: á
vinnustaðnum höfum við ekki annað
56