Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Blaðsíða 17

BERTOLT BRECHT
Til hinna óbornu
i.
Scmnarlega lifi ég á myrkum tímum!
Hi3 græskulausa or3 er fávíslegt. Slétt enni
ber vitni um sljóleik tilfinninganna. Sá sem hlær
á aðeins enn óheyrða
hina hræðilegu frétt.
Hvílíkir eru þessir tímar, þegar
gengur næst glæpi að tala um tré.
Því það boðar þögn um svo margar ódáðir.
Sá sem gengur þarna rólegur yfir götuna
er víst ekki lengur tiltækur vinum sínum
sem í nauðum eru staddir.
Það er satt: ég vinn ennþá fyrir brauði mínu.
En trúið mér: það er aðeins tilviljun. Ekkert
það sem ég geri veitir mér rétt til að eta mig mettan.
Af tilviljun er mér hlíft. (Þegar heppni mín dvínar
er ég glataður.)
Menn segja við mig: Et þú og drekk! Gleð þig við feng þinn!
En hvernig get ég etið og drukkið, þegar
ég svipti hinn hungraða því sem ég et, og
hinum dauðþyrsta er þörf á vatnsglasi mínu?
Og þó et ég og drekk.
7