Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Side 24

TÍMARIT MÁI.S OG MENNINGAR
Steinbænum. Ég segi æfintýri lians
hér af því mér hefur laungum verið
það hugstætt, og saga mín væri ein-
hvernveginn ekki nema hálf ef ég héldi
því ekki til haga. Ég ætla þó umfram
alt áður en ég segi söguna að taka
mönnum vara fyrir því að halda að
nú komi einhver stórtíðindi ellegar
efni í hetjukvæði. Nú leggur maður-
inn frá sér pokann þar í húsasundinu
og sest á hann og fer að þurka framan-
úr sér svitann með erminni. Hann
yrðir á mig, dreinginn, og spyr svo:
Er hann Björn formaður afi þinn
viðlátinn?
Þegar afi minn var kominn útúr
netakompunni og frammí húsasundið
þar sem sólin skein á fiskhreistrið, þá
stóð gesturinn upp af pokanuin, féll á
knébeð hjá byrði sinni, tók ofan hatt-
inn sinn og fór að vinda hann, laut
höfði og mælti svo:
Ég stal frá þér þessum mó í nótt,
Björn minn, úr móhlaðanum þínum
hérna norðanundir Iijallveggnum.
Jæa, sagði afi minn. Það var Ijótt
verk. Og ekki nema sosum vika síðan
ég gaf þér poka af mó.
Já mér hefur ekki heldur komið dúr
á auga í alla nótt fyrir samviskukvöl,
sagði þjófurinn. Ég hafði ekki einu-
sinni lyst á kaffivatninu mínu í morg-
un. Ég veit ég sé aldrei glaðan dag
framar fyren þú hefur fyrirgefið mér.
Ja það er verkurinn, sagði Björn í
Brekkukoti; en reyndu þó að standa í
fæturna rétt á meðan við lölum sam-
an; og setja upp hattinn.
Mér finst ég muni aldrei framar
geta staðið upp á ævi minni, sagði
þjófurinn. Og þaðanafsíður sett upp
hattinn.
Afi minn tók hátíðlega í nefið, —
ja það er ekki von þér sé létt í skapi
eftir annað eins verk og þetta, sagði
hann. Má ekki bjóða þér í nefið?
Hafðu sæll boðið, sagði þjófurinn.
en mér finst ég eigi það bara ekki skil-
ið.
Jæa þá það geyið mitt, sagði afi
minn. En i svona máli þá þarf ég að
hugsa mig um. Viltu ekki gera svo vel
og gánga í bæinn og drekka bolla af
kaffi meðan við tölum saman.
Þeir skildu þýfið eftir í miðju húsa-
sundinu og geingu inn. Og sólin skein
á mópokann.
Þeir geingu til stofu.
Fáðu þér sæti og sýndu af þér kæti,
sagði afi minn. Þjófurinn lét bögglað-
an hattkúfinn sinn undir stólinn, og
settist.
Ja þetta er nú meiri blessuð tíðin,
sagði afi minn: Ég held það hafi gefið
uppá hvern dag síðan um sumarmál.
Já, sagði þjófurinn. Það er mikil
blessuð tíð.
Ég hef sjaldan augum litið þvílíka
vorýsu og í vor, sagði afi minn: rauð
í sárið; og ángandi.
Já þvílík blessuð ýsa, sagði þjófur-
inn.
14