Tímarit Máls og menningar - 01.03.1957, Side 26

ÞORGEIR ÞORGEIRSSON
Ljóð
Ég er ríslandi golu við stör
og ég spyr:
Var ykkur þá fal'ið að elskast?
í amstri hverfandi dægra
að yrkja ljóðið — og hitt sem hvorki
verður sagt eða sungið?
Vænghaf á nóttin
döggglitið vormorguns sóley.
En þið sem áttuð það eitt
sem unnt var að glata.
Og svo?
Nokkrir amstrandi dagar
örfáar hvíldþungar nætur
og hverfandi allt það sem verður
hvorki sungið né sagt?
Nei. Ég er
ríslandi golu við stör
er seinna þú manst þegar syrtir
og haustvindar kveða þér Ijóð sín,
langnættisspár
lama þig. Enn jafnvel seinna
eyru þín líkt eins og nema í minning um bros
í augans bládjúpa spegli
þó öll séu frosin
vötnin þín frá því í vor.
16