Tímarit Máls og menningar - 01.04.1959, Blaðsíða 22

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Og þegar komiS var kvölrl reis ungi
maðurinn frá svæflinum, tók af sér
húfuna hvítu sem var með fínni
knýttri slaufu. Við skulum hætta
hérna, góði minn, sagði hann.
Hann sagði: Þetta dugir ekki leng-
ur. Ég má ekki vera að þessu gaufi
lengur. Hann átti nefnilega að fara í
veizlu um kvöldið. En ])á var bókin
einmitt búin.
Hann sagði gamla manninum að
fara nú að taka þetta saman og átti
við blöðin sem voru á dreif um allt
herbergið, eins og fiður af hönum
sem hafa barizt til úrslita.
Síðan færði hann sig í viðhafnar-
klæði sín sem gamli maðurinn hafði
þegar tekið út úr skápum og skúffum,
burstað og lagt þau yfir stólbak í stof-
unni næst svefnherberginu og bux-
urnar á dívaninn hjá gömlu mexí-
könsku ullarteppi, marglitu.
Á meðan skreið gamli maðurinn
um herbergið víðsvegar og tíndi sam-
an blöðin sem voru þéttskrifuð, og
hann gat ekki notað stafina sína tvo
þegar hann skreið á því ferðalagi.
Hann varð að ganga til á olnbogun-
um, mjaka sér þannig áfram, klemma
blöðin sem hann fann milli höku og
bringu.
Að því var bann þar til ungi mað-
urinn kallaði á hann. Hann sat nú á
stól með svo háu baki að svarta hárið
hans sást ekki birtast gljáandi eins og
svell upp fyrir auðan mel. Ungi mað-
urinn kallaði þá: Komdu hérna gamli
minn, — með elskulega mjórri og fín-
músíkalskri rödd sinni.
Hvað vildi hann þá?
Jú hann þurfti að láta gamla mann-
inn færa mansjettuhnappana í gegn-
um línslögin á skyrtunni.
Þetta voru mjög fínir hnappar sem
hann hafði erft frá einum forfeðra
sinna, ítölskum aðalsmanni.
Þeir voru svo fínir að hann varð
alltaf að gæta þess að hafa hendurnar
á lofli svo hann spillti þeim ekki. Þess
vegna var hann stundum mjög þreytt-
ur á daginn þegar hann kom heim í
björtu úr veizlunum.
Þegar ungi maðurinn var farinn úl
í veizluna góðu lagði gamli maður-
inn af stað með handritið til að koma
því í verð, — þeir voru orðnir svo
anzi skuldugir. Hann vafði stóra
þykka treflinum sínum utan um sig,
krosslagði hann á bringunni og batt
hnút á bakið. Og fór af stað með
rauðbláar hendurnar á stöfum sín-
um tveim sem hann gekk við, nú var
frost en þetta var einn af hinum
klassísku forfeðrum okkar í landinu
sem hafa verið innkulsa í þúsund ár,
sjósóknarar og heiðakotsbændur,
mann fram af manni. En þetta var að
vísu bara gamall þjónn. Þegar hann
var ungur maður liafði hann líka ver-
ið til sjós eins og aðrir réttskapaðir
menn í þessu landi til líkama og
sálar.
Nú var hann orðinn mjög gamall,
þess vegna var hann lengi að komast
12