Tímarit Máls og menningar - 01.12.1959, Síða 11

TVEIR DJ ÚPFIRÐINGAR HEFNA SÍN
Ég þarf þess reyndar ekki, bætti ég
við. Ekki nauðsynlega.
Fermingarbróðir minn horfði án
afláts inn í sundið: Þú ættir að
skreppa með mér niður að höfn,
sagði hann. Svo gætum við kjaftað
saman á eftir, til dæmis á einhverri
sjoppu.
Ég varð bæði þakklátur og allshug-
ar feginn, að mega rölta með honum
og spjalla við hann um stund, í stað
þess að kúldrast einsamall í skrif-
stofu Blysfara, fletta orðabók, naga
blýant og stríða við áleitnar minn-
ingar. Hvenær komuð þið Mundi?
spurði ég.
Klukkan að ganga sex.
Og farið?
A morgun.
Þú verður að sýna mér káetuna
þína, sagði ég. Við hvaða bryggju
liggur togarinn?
Hann hristi höfuðið: Læt ekki sjá
mig á dallinum fyrr en einhverntima
í nótt!
Hvað ætlarðu þá að gera niður að
höfn?
Hann leit hálfvegis undan: Éleygja
drasli!
Mér duldist ekki lengur, þrátt fyrir
kæruleysislegan hreim í dimmri rödd
fermingarbróður míns, að honum var
eitthvað skapþungt. Hann siglir til
Englands, hugsaði ég, hann er aldrei
óhultur um líf sitt á sjónum. Við
gengum framhjá húsi Eimskipafé-
lagsins og stóðum síðan þöglir á
hafnarbakkanum skammt frá drunga.
legu ljóskeri, unz ég gat ekki stillt mig
um að spyrja fermingarbróður minn,
hvaða drasli hann hygðist fleygja.
Hann fór að tvístíga, ræskti sig og
hváði.
Varstu ekki að tala um að fleygja
einhverju drasli? spurði ég.
Jú, þessu! sagði hann eftir nokkurt
hik og rétti fram lófann.
Ég sá ekki betur en hann héldi á
tveimur gullhringum og þremur mis-
stórum myndum af búlduleitri stúlku,
sunnlenzkri bóndadóttur, unnustu
sinni. En heilinn í mér var svo sein-
virkur að vanda, að þegar ég skildi
loks kynlegt látæði fermingarbróður
míns og ætlaði að fara að telja hon-
um hughvarf, biðja hann þyrma
hringum sínum og myndum, að
minnsta kosti í bili, þá flugu þessir
gripir út í náttmyrkrið, hurfu í höfn-
ina.
Mundi! sagði ég öldungis ráð-
þrota. Hvað ertu að gera?
Held það sé mátulegt á hana! taut-
aði hann skjálfraddaður og átti mjög
annríkt í næsta vetfangi, dró fulla
flösku úr brjóstvasa sínum, svifti af
benni pjáturtappa og saup á, nokkuð
ógætilega að mér sýndist. Ginn,
stundi hann hóstandi, strauk stútinn
og bauð mér. Held manni veiti ekki
af að fá sér neðan í því!
Eftir örfáar mínútur var hann bú-
inn að segja mér allt af létta, að hann
ælti enga unnustu lengur, stúlkan
201