Tímarit Máls og menningar - 01.12.1959, Síða 13

TVEIR DJUPFIRÐINGAR HEFNA SIN
Sérðu eftir henni? spurði hann.
Eg tautaði eitthvað um vondan
heim og meinleg örlög, en fermingar-
bróðir minn var allt í einu orðinn svo
brattur, að hann nennti ekki að
hlusta á slíkar raunatölur, heldur
vingsaði handleggnum og stappaði
stálinu í okkur báða. Bara láta þær
gossa, kaldir og rólegir, sagði hann,
okkur varðaði ekkert um þær, ekki
nokkurn skapaðan hlut, hvern and-
skotann ættum við að vera að sjá
eftir þessum stelpum, sem höguðu sér
eins og verstu gálur, ruku í ástandið
og kölluðu okkur slordóna. Hann
sneri við og stefndi enn á kimann hjá
vörugeymslunni, greikkaði sporið og
skipaði okkur báðum að gleyma
þeim í eitt skifti fyrir öll, kannast
ekki við þær, ef við sæjum þær til-
sýndar, minnast ekki á þær, hugsa
hvorki né tala um þær framar. Bless-
aður vertu, einhverntíma sjá þær eft-
ir okkur, sagði hann. Held það sé
mátulegt á þær!
Hann gekk á undan mér inn í
þröngan kimann, tók pjáturtappann
af flöskunni í þriðja sinn, bauð mér
og saup þvínæst sjálfur.
Reykirðu Palli?
Stundum.
Langbezt að gleyma þeim, sagði
hann um leið og við kveiktum í
sígarettum. Finnurðu nokkuð á þér?
Nei.
Eg ekki heldur, sagði hann. Við
verðum að fá okkur annan!
Ætli við höfum gott af því, sagði
ég. Þetta er svo voðalega sterkt.
Gott af því! Fermingarbróðir minn
vissi ekki betur en við ættum hress-
ingu skilið: Bættu á þig Palli, fáðu
þér annan! sagði hann og rétti mér
flöskuna. Svo skulum við fara á
sjoppu og blanda!
Eg féllst á röksemdir hans, svo
langt sem þær náðu, og bætti á mig
sopa á nýjan leik, enda þótt amma
sáluga hefði jafnan haldið því fram,
að brennivíns bæri að neyta eins og
dropameðals, í mesta lagi eins og
kamfórumixtúru, ella reyndist það
háskaleg ólyfjan. Við lukum upp dyr-
um á sjoppu einni skammt frá höfn-
inni, en hrukkum út aftur jafnskjótt
og við sáum framan í nokkra mjó-
slegna sjóliða, sem sátu þar að bjór-
drykkju. Okkur kom saman um að
forðast fyrir hvern mun vernd brezka
hersins innanhúss, hvort sem hann
væri í móleitum búningi, blágráum
eða svörtum, — ætli okkur dvgði
ekki verndin á götum úti, þar sem
ekki varð þverfótað fyrir þessum
kónum (sennilega mörgum frá Liver-
pool). Við gægðumst inn í aðra
sjoppu, en komum hvergi auga á
auðan stól. Sú þriðja var að vísu fá-
setin, en hinsvegar svo daunill og
sóðaleg, að við hrökkluðumst þaðan
líka. En hvort sem við leituðum
lengur eða skemur að hentugum
stað til að blanda, þá blönduðum við
loks í skoti lítillar veitingastofu, þar
203