Tímarit Máls og menningar - 01.12.1959, Qupperneq 18

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
í kjaftinn á þessum andskotum! sagSi
hann. Og verður kannski drepinn!
Eg bað hann fara af togaranum og
viknaði við: Hann mætti ekki stofna
sér í lífsháska, hann hlyti að geta
fengið vinnu í landi.
Ha? Hætta á dallinum? Ferm-
ingarbróðir minn dró upp flöskuna
og spurði hvort ég væri orðinn vit-
laus. Hann ætti nú ekki annað eftir
en hætta á dallinum! Eða héldi ég
kánnski, að hann dræpist síður á
landi en sjó, ef hann væri feigur?
Maður dræpist ekki nema einu sinni,
og einhverjir yrðu að sigla, sagði
hann og hellti í glösin. Nú skyldum
við sýna hvað við gætum, fá okkur
einn sterkan!
Ég dáðist að slíku þreklyndi,
hlýddi honum og drakk, eða öllu
heldur svolgraði, en gleymdi víst
hvorutveggja eftir skamma stund,
karlmannlegu æðruleysi hans og sjó-
hernaði þjóðverja. Skýin héldu áfram
að hrannast að mér, sortna og bólgna,
unz ég gat ekki lengur orða bundizt,
heldur byrjaði að ásaka sjálfan mig í
fleirtölu, sagði eitthvað á þá leið, að
við værum aumingjar.
Hann hallaðist lengra fram á borð-
ið, skildi mig ekki.
Bölvaðir aumingjar. sagði ég.
Annars hefðu stúlkurnar okkar ekki
lent í ástandinu.
Ha? sagði hann.
Hvað hefðum við gert til að koma
í veg fyrir það? spurði ég. Hvernig
hefðum við verið við þær? Hefðum
við verið nærgætnir, kurteisir og ske-
skemmtilegir? Hefðum við boðið
þeim heimili og öryggi, tvö herbergi
og eldhús, stóla og hjónarúm? Hefðu
þær getað treyst því, að við værum
menn til að sjá fyrir fjö-fjölskyldu?
I sömu svifum barði hann í borð-
ið: Hvern djöfulinn vildi ég upp á
dekk? Kallaði ég hann aumingja?
Ég vissi ekki fyrst í stað, hvaðan á
mig stóð veðrið. Fermingarbróðir
minn var allt í einu orðinn vondur og
þrútinn: Kallaði ég hann aumingja?
Væri ég að drótta því að honum, að
hann hefði ekki getað unnið fyrir
henni Gunnu?
Ég sór og sárt við lagði, að það
hefði aldrei hvarflað að mér.
Víst! sagði hann.
Nei Mundi, nei vinur, sagði ég í
öngum mínum og bað hann fyrirgefa
mér óljóst orðalag: Ég hefði ekki átt
við hann, ég hefði átt við sjálfan
mig.
Hann snaraðist úr frakka og jakka,
kreppti hnefana og skipaði mér að
þreifa á handleggjunum á sér, á
vöðvunum.
Það kvað við hlátur. Við voruin
ekki lengur einir gesta í veitingastof-
unni, nokkrir piltar sátu þarna yfir
kaffibollum, horfðu inn í skotið okk-
ar og lögðu við hlustirnar. Ég hafði
ekki hugmynd um, hvenær þeir höfðu
komið, og lét mig undarlega litlu
skifta návist þeirra og fliss, en reyndi
208