Tímarit Máls og menningar - 01.12.1959, Page 45

SKERPLA
gráum, kringlóttum kindaraugunum
og hann fann til ábyrgðar. Það var
lítil karlmennska að fara að vola, —
enda alveg eins líklegt að lambið
væri lifandi, bara svona dofið af
kulda. Það var engin blíða, en þau
voru lífseig — þessar litlu agnir.
Hann fór úr úlpunni og vafði henni
utan um lambið. Svo leyfði hann
Brúsku að þefa af því gegnum úlpu-
hálsmálið. Hún nasaði af því og líka
af peysunni hans og jarmaði svo sárt
og hvellt upp á hann að hann hrökk
við. Hann spratt upp og vafði hand-
leggjunum utan um böggulinn og
hljóp við fót heim á leið.
Brúska var honum óþæg. Hún
sneri oft við, svo hann varð að hlaupa
fyrir hana, hún rásaði í allar áttir og
blaðraði hvellt upp í vindinn. Hann
varð alltaf öðru hvoru að stanza og
herma eftir lambsjarmi og láta hana
þefa af lambinu, en það var eins og
hún gæti aldrei munað það.
Drengurinn var alveg hissa á þess-
ari heimsku í Brúsku, sem honum
hafði alltaf fundizt skynsömust af öll-
um gimbrunum og átti að verða for-
ystuær. En nú vissi hún ekkert í sinn
haus. Hann var orðinn dauðþreyttur,
þegar hann kom heimundir túnið, og
hann settist niður i hlé við grjótgarð-
inn og fór að skoða lambið betur.
Nú voru bæði augun opin en þau
voru svo torkennileg, engir svartir,
glampandi blettir í sjáöldrunum,
heldur bara þessi mistraði, blágrái
litur, lygn og stjarfur, — alveg eins
og frosthiminn á kyrrum þorra-
morgni, þegar stendur að með þrá-
viðri.
Drengnum bauð ótta af þessum
augum, — þau voru ekki djúp og
kvik eins og í gendingunum, — þau
voru grunn og stirð eins og hélað
gler, spegluðu ekki andlit hans, en
störðu tóm og skjálg til beggja hliða
—- og bjuggu yfir einhverjum ægi-
legum óhugnaði — Guð minn góður,
— lambið var farið að stirðna!
Litlu fæturnir voru orðnir stífir
einsog grýlukerti og það brast í háls-
inum, þegar hann reyndi að hlúa að
því með úlpunni. Það var dáið.
Lambadrottningin sjálf var dáin.
Hann veitti henni nábjargirnar og
horfði snöktandi á löngu, mjúku brá-
hárin bærast í gjóstinum eins og litla,
hvíta vængi.
*
Drengurinn kingdi grátnum og
jarmaði eins og smálamb, sem týnt
hefur mömmu sinni. Það tókst ágæt-
lega í þetta sinn, Brúska kom þjót-
andi með fasi og forsi og var nærri
búin að hlaupa hann um koll. Svo
stanzaði hún skammt frá, ráðvillt og
tryllingsleg.
Drengurinn jarmaði aftur og rétti
fram stirðnaðan lambsskrokkinn.
Kindin strauk votri snoppunni eftir
smáhrokkinni lambsullinni og kumr-
aði eins og áður. Honum tókst að
235