Tímarit Máls og menningar - 01.12.1959, Síða 46

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
lokka hana innfyrir túnhliðið með
því að sýna henni lambið og jarma
'í sífellu. Honum fannst hljóðið í
henni ekki ljótt lengur og hann hugs-
?ði til þess með örvæntingu, hvernig
henni yrði við, þegar hún kæmist að
raun um að lambið væri dáið. Hvern-
ig átti hann að láta hana skilja, að
það var ekki hann, sem hafði drepið
lambið hennar, —- heldur kuldinn, -—•
þessi hræðilegi, nístandi kuldi?
Hvernig átti hann að afsaka það fvrir
henni, — fyrir öllum, að sjálf lamba-
drottningin var dáin? Hvernig gat
nokkur afborið það? Hann var far-
inn að snökta uppbátt, þegar hann
skjögraði síðasta spölinn heim, yfir-
kominn af þreytu. Innskeifir fæturnir
gátu varla borið hann og hann var
orðinn loppinn. Svo grét hann.
— Mamma! kjökraði hann. -—
Mamma! Kindin svaraði honum í
fjarska gegnum storminn.
*
Morguninn eftir vaknaði hann við
það að fluga skreið á nefinu á hon-
um. Hann settist framan á og fór að
klæða sig. Rúðurnar voru þíðar, og
utan á þeim sátu vatnsdropar. Þeir
runnu hver yfir í annan og hröpuðu
niður glerið eftir krókóttum farveg-
um. Þetta var ófrosið vatn! Pabbi
hafði eitthvað minnzt á lin í gær-
kvöldi, — en drengurinn hafði verið
svo þreyttur, — hann tók varla neitt
eftir þessu. Jú, pabbi hafði áreiðan-
lega sagt, að nú væri lin í honum.
Það skvldi þó aldrei vera?
Drengurinn þaut fram dimm göng-
in. Þegar hann kom út á hlaðið var
svo mikill ilmur í loftinu. að honum
varð snöggvast þungt um andardrátt-
inn. Hann stjáklaði um varpann og
trúði varla sínum eigin augum. Hann
hnerraði nokkrum sinnum og dró
djúpt að sér andann og höfugt loftið
fyllti vit hans sterkri, rakri angan.
Við augum hans ljómuðu nýtút-
sprungnar sóleyjar á víð og dreif um
allan varpann og bæjarflötina, -—
eins og gjafmild vorgyðja hefði kom-
ið þarna svífandi og sáldrað skín-
andi himnaríkismynt um allan kál-
garðsvegginn og hrútakofastvkkið.
Sóleyjarnar voru allsstaðar. Dreng-
urinn starði á undrið orðlaus af
gleði. Hann rétti fram lófana og fann
ylhlýjan sunnanúðann sáldrast í þá.
Það var orðið alþítt í rót og næst-
um hægt að sjá græðinginn vaxa upp-
úr fölri jörðinni. Smátjarnir sátu á
bæjardyrahellunum, vatnstunnan við
veggjarhornið var orðin flevtifull og
á vatninu syntu bráðnandi klaka-
molar.
Það hafði hellirignt alla nóttina.
í þúfnastykkinu neðan við bæjarflöt-
ina var spói á ferli. Hann spígsporaöi
virðulega á hæstu þúfunni. Svo hóf
hann sig til flugs og lét löngu fæturna
lafa. Hann tók til máls hægt og stilli-
lega eins og ekkert lægi á:
236