Tímarit Máls og menningar - 01.09.1973, Blaðsíða 30

Tímarit Máls og menningar
IM ytra tifar líf mitt áfram eftir sekúndum og mínútum eins og klukkan á
ráðhússturninum. Eg byrja að klæða mig stundvíslega klukkan 9 á hverjum
morgni. Og stundvíslega klukkan 11 legst eg til svefns á hverju kvöldi. Eg
sökkvi mér niður í velferð mannkynsins tvisvar á dag, alt af nákvæmlega á
sama tíma og jafnlengi. Eg baða mig og iðka nauðsynlegar líkamsæfingar á
hverjum morgni. Og eg tek mér göngutúr á hverjum degi og jafnan um sama
leyti dags. Alt þetta er nauðsynlegt, til þess að ná taumhaldi á villidýrinu,
sem materialisminn kallaði „pródúkt heilans“. Og heilsuveill maður fær aldrei
klifið upp á Himalaya heilagleikans.
Hið innra er eg sífelt rólyndur, mjúkur, blíður, umburðarlyndur og fullur
af himneskri samhljóman. Mér hefir að visu aldrei verið illa við andstæðinga
mína. En nú er kærleikur í þeirra garð orðinn króniskt ástand hjarta míns.
Eg er búinn að missa alla löngun til að skrifa. Rithöfundur á aldrei að stinga
svo niður penna, að einhver í heiminum verði ekki ofurlítið meiri maður,
þegar blekið er þurt á pappírnum. En það er mér ofurefli. Samt hefir Satan
verið að lokka mig til að skrifa langa ritgerð um áhrif bókmentastarfsemi
minnar á íslandi. En þegar eg var búinn að hreinskrifa 32 síður, fekk eg kraft
af hæðum, til þess að stinga þessum hégómaskap í ofninn.
Eg þrái ekki neitt, nema að þjóna guði. Eg stúdera látlaust hina guðdóm-
legu speki, geng í kyrkjur og hlýði á vatnanið hinnar hljóðlausu þagnar. Sál
mín er orðin haf af himneskum rytma, sem engir hjáróma sviftibyljir fá vakið
til vondrar iðju.
Eg skrifa ekki. En þegar eg er lagstur út af á kvöldin á minn yfirlætislausa
járnbedda, flæða ósjálfrátt inn í vitund mína spakmæli og afórismar. Og
þetta skoða eg náðargjöf dulinna vitsmunaafla.
Ekki get eg sagt, að eg sé enn þá hættur að hugsa um stjórnmál. En nú
orðið horfi eg á slíka atburði með mildri meðaumkun ofan af mínum and-
legu hæðum. Eg er áhorfandi, sem stendur upp á háum fjallstindi í sólarupp-
rás á heiðum vormorgni. í dalverpinu fyrir neðan virði eg fyrir mér pólitísk-
ar vorannir meðbræðra minna. En frerar eru enn þá í jörðu, og sólargeisl-
arnir hafa að eins snortið efstu fjallahnúkana.
Eg hefi ekki smakkað kjöt síðan í nóvember í haust. Og bráðum segi
eg einnig skilið við fiskinn. Góð samvizka er dýrmætari fjársjóður en
hundrað rár af hangnu kjöti. Og betri er soltinn magi en súrsaður bringu-
kollur.
Framtíðarráð mitt er enn þá á reiki. Mig langar helzt til að hola mér niður
í einhverri stórborg, því að heilagur andi er alls staðar nálægur, og alt annað
140