Tímarit Máls og menningar - 01.09.1973, Blaðsíða 69

Sigríður Einars jrá Munaðarnesi
Ég elskaði augun þín,
svo orti ég til þín ljóð.
Þú varst einasta ástin mín
það augnablik sem hún stóð.
Órímuð ljóð áttu ekki upp á háborðið hjá aimenningi um það leyti sem
bókin Kveður í runni kom út. Þó hafði Sigríður Einars þá djörfung að prenta
nokkur slík, svo sem Nótt og ljóðsöguna Dauði.
Það var óvenju fjölhreytt ævi, sem Sigríður Einars hafði lifað fram að
útkomu fyrstu bókar hennar. Á þeim árum var sáralítið um ferðalög. Flestir
sátu í svipuðum skorðum alla ævi, að minnsta kosti allur almenningur. En um
1930 er Sigríður búin að sigla til útlanda og búin að gefa út bók. Sannar-
lega afrekaði slíkt engin venjuleg kona.
Þó virðist ekki hafa verið mulið undir hana á lífsleiðinni, því að korn-
ung missti hún móður sína, Málfríði Björnsdóttur. Þarf ekki frekar að fjöl-
yrða um þann þunga skugga sem móðurmissirinn hefur varpað yfir jafn
næma og fíngerða barnssál. Þó lagðist sú líkn með þraut að Sigríður fór
síðan heim til móðurömmu sinnar, Þuríðar Jónsdóttur á Svarfhóli.
Þuríður á Svarfhóli var slík merkiskona að gáíur hennar og manngöfgi
var rómuð um allt héraðið og þó víðar væri leitað.
Mér er í barnsminni, þegar við móðir mín komum gestir að Svarfhóli, ég
þá á fimmta ári. Þuríður húsfreyja lagði hendur í höfuð mér og óskaði
barninu blessunar. Þessa handayfirlagningu hef ég alltaf munað síðan, vegna
þess hvað oft var rifjað upp hvílíkt gæfumerki það væri hverjum þeim, sem
hlyti hlessun Þuríðar frá Svarfhóli. Geta má nærri, hvað þvílík kona hefur
orðið mikill áhrifavaldur í huga þessarar gáfuðu dótturdóttur. Hver veit,
nema hin mikla félagshyggja og framfarahugur Sigríðar Einars eigi rót sína
að rekja til áhrifa frá ömmu hennar.
Amman hlýtur að hafa séð hvað í telpunni bjó og óskað hæfileikum Sig-
ríðar betra hlutskiptis en Þuríði sjálfri hlotnaðist, eins og hún lýsir í þessari
vísu sinni:
Ég held ég verði að láta rnér lynda
líf mitt við þessi kjör að binda,
sem aldrei svara til óska né vona.
- Illt er að vera fæddur kona.
Samfelld skólaganga stóð fáum stúlkum til boða í æsku Sigríðar Einars.
Hún hefur því snemma séð sér þann kost fyrstan að reyna að svala óslökkv-
179