Tímarit Máls og menningar - 01.06.1978, Blaðsíða 31

Mecf barnsins trygga hjarta ...
Grár nökkvi mjakast yfir hið botnlausa djúp
gegnum endalausa nóttina:
vér kóngsþrælar vér krossþrælar dýfum árunum sem í bik
— þungur er vor róður.
Oddhvöss mánasigð rífur svarta skýjaglópa á hol
bleik feigsglæta vætlar úr sárunum:
vér kóngsþrælar vér krossþrælar sjúgum skorpnar varirnar af þorsta
— þungur er vor róður.
Náhvelið rennir tönn sinni á þetta undarlega skip
en það er úr steini það er úr forhertum steini:
vér kóngsþrælar vér krossþrælar spýmm angistinni út fyrir borðstokkinn
— þungur er vor róður.
Kaldir járnhlekkir rjúfa næturinnar válegu þögn
sérhver smna drukknar í glamri þeirra:
vér kóngsþrælar vér krossþrælar stömm inn í blóðskaflinn framundan
— þungur æ þungur er vor róður.
Jóhannes var hugprúður maður og einlægur og ljóð hans bera því vitni
hvort heldur hann deilir á eða hvetur, hvort heldur hann lofsyngur eða
bannfærir. Ræða hans var jafnan Ijós og auðskilin. Þess vegna snertur les-
anda djúpt að sjá þennan rómsnjalla höfund hins skýra máls viðurkenna
vanmátt orðsins til að tjá dýpstu tilfinningu sína og einlægustu hugsun
sína í kvæðinu „Varúð“, sem birtist í Tregaslag:
Ljóðið deyr ef við tölum saman.
Ljóðið deyr ef við skiljum hvort annað
ef við dirfumst að horfast í augu
ellegar rannsaka hjörmn og nýmn
ef við finnum þetta sem við emm
að leita að og vitum ekki hvað er.
Ljóðið deyr ef við göngum of hratt
ef við stígum of þungt til jarðar
á leiðinni í áfangastað
ef skóhljóð okkar vekur þau hætmlegu
öfl sem blunda í náttmyrkrinu.
Ljóðið deyr ef við misbjóðum þögninni
ef við ráðumst á leyndardóminn
ef við brjómmst inn í musterið
og reynum að handsama guð.
141