Tímarit Máls og menningar - 01.06.1978, Blaðsíða 81

King Kong á íslandi
Enn skildi hún hann ekki, eða réttara sagt gerði það ekki fyrr en hann
klifraði upp á sætið og lét sem hann fiskaði og byrjaði þar næst að tína
bein út úr munni sér af mikilli vandvirkni.
Unga stúlkan brosti loks út að eyrum og sagði okkur svo í smtm máli
að vissulega væri mikið um lax í ánum en eftir það hélt hún áfram að
segja okkur frá því hvernig Oðinn og Þór hefðu orðið að víkja fyrir Jesú
og páfanum.
Meðan allir í rúmnni sám og störðu út um gluggana hægra megin í
átt að bóndabæ sem að sögn átti að hafa tilheyrt Þorgeiri, sat litli maður-
inn og horfði út yfir landslagið hinum megin. Oft skók hann steyttan
hnefann í átt að sólu og tautaði smám saman æ reiðilegar fyrir munni sér.
Um nokkra hríð reyndi hann æpandi að hengja jakka sinn fyrir gluggann.
Þrátt fyrir ákafar tilraunir hans og vaxandi æsing datt jakkinn afmr og
afmr niður á gólf og þessu lauk með að hann reis gremjulega á fæmr og
sneri sér til danskra hjóna sem sám hinum megin við gangveginn og horfðu
sem töfmð á klett sem bar við himin og líktist manni á hestbaki.
Undrandi sneru þau sér að honum og varð bráðlega ljóst að hann stóð
og ógnaði sólinni. Hann benti líka mörgum sinnum í hjartastað og á höfuð
sitt. Þau skildu hann ekki að því er virtist því þau spurðu hann á hinum
aðskiljanlegusm rnngumálum hvað í ósköpunum það væri sem hann vildi.
Fnæsandi endurtók litli maðurinn fyrri sjónleik sinn og lauk honum eftir
smásmnd með því að benda á sætin tvö sem danirnir sám í.
„Hann vill sitja hér,“ hvíslaði konan.
„Heldurðu að ég sé algjör blábjáni,“ svaraði maðurinn, „svo mikið hef
ég þó skilið, en andskotinn hafi það, öllu eru takmörk sett. Af hverju eig-
um við að sitja í sólinni?“
„O, Hinrik, það er best við gemm það áður en eitthvað kemur fyrir.“
„Andskotinn hafi það, öllu em takmörk sett,“ endurtók hann og spurði
því næst á lýtalausri frönsku hvort sá ókunni talaði frönsku.
í hátalaranum var unga stúlkan að segja frá síðasta Öskjugosi, en við
áttum í erfiðleikum með að einbeita okkur að því að hlusta, því við vor-
um öll meira eða minna með hugann við það sem var að gerast hjá dönsku
hjónunum.
Konan hvíslaði einhverju í annað sinn, en þegar eiginmaður hennar
ansaði því engu endurtók hún það aðeins hærra og leit kvíðin í kringum
sig í rúmnni.
191