Tímarit Máls og menningar - 01.06.1978, Blaðsíða 90

Tímarit Máls og menningar
og langaði til að kyssa hana en þorði það ekki því það er sagt að ef maður
kyssir skepnu eigi hún skammt eftir ólifað og maður vill ekki espa Drottin
upp. Nóg er samt.
Hún rak kúna út fyrir túngarðinn þegar hún var búin að mjólka og
gekk svo heim. Þegar hún var komin inn að dyrum settist hún á bæjar-
helluna og lét mjólkurskjóluna á hlaðið við hliðina á sér. Það var sosum
nógu fallegt í Holti: grænt og vel slétt tún og myndarlegur bær, en það
skipti engu. Hún var að horfa eftir slóð hrossanna og hún heyrði frísið og
hófatakið.
Hún var í Efstakoti og það var búinn að vera éljagarri allan daginn og
hún var að fara að sofa. Hún háttaði, strauk magann svolítið og hugsaði
um hvernig það yrði þegar barnið kæmi. Þegar hún var lögst út af fann
hún aftur læðast að sér þörfina til að hlusta eftir því. Hún vissi að ef hún
færi að hlusta og ef hún heyrði það kveldist hún öllum helvítis kvölum.
Hún reyndi að muna gott orð til þess að fara með en nú mundi hún ekki
neitt. Það eina sem henni datt í hug var að segja Guð, Guð, Guð og það
sagði hún upphátt aftur og afmr. Svo fannst henni hún heyra eitthvað og
spennt af æsingi lagði hún við hlustir. Það var einhver að ganga um gólf
í baðstofukytrunni, rétt eins og Hrólfur var vanur að gera. Hægum skrefum
gekk hann fram og aftur og staðnæmdist alltaf lítið eitt áður en hann
sneri við. I hvert skipti sem hann nam staðar og fótatakið þagnaði, fannst
konunni hún vera að hrapa. Hún stóð á klettabrún og nibban undir fót-
unum var allt í einu í lausu lofti og öskrið byrjaði að brjótast út úr henni.
Smndum gekk hann af stað áður en öskrið kom og þá hvarf það inn í
hana aftur því þá vissi hún að hann myndi ekki koma að rúminu í það
skipti. Stundum gat hún ekki beðið eða hugsað sér að bíða og þá byrjaði
hún að æpa um leið og hún vissi að hann næmi staðar og byrjaði um leið
afmr ef allt var hljótt þegar hún þagnaði. Hún stóð upp um miðja nótt,
eina af mörgum sem allar vom eins. Hún klæddi sig í þæfðar prjónabræk-
ur og allar aðrar dulur sem hún fann. Hún krossaði sig stöðugt og gekk
fram gólfið. Það var skellihurð við innri endann á göngunum. I efra
hornið á henni var fesmr spotti sem lá í gegnum lítið kefli sem var fest
á vegginn við hurðina. I hinum endanum á spottanum var lóð. Þegar
dyrnar vora opnaðar upp á gátt dróst lóðið upp að gatinu sem borað hafði
verið í keflið. Þegar hún sleppti hurðinni skall hún afmr á eftir henni.
Göngin vora ekki nema nokkur skref á lengd og þegar hún opnaði úti-
dyrnar skall élið í andlit hennar eins og vöndur. Barnið sem hún gekk með
200