Tímarit Máls og menningar - 01.06.1978, Síða 95

Saga úr sveitinni
Aldrei, hugsaði hún þegar fóturinn flæktist í fjalldrapa og hún slengd-
ist með andlitið ofan í meiri fjalldrapa sem rispaði og stakk.
Aldrei, aldrei, aldrei. Hann er farinn frá mér; farinn til Helvítis og ég
sit uppi með karlpunginn í Holti og hann situr uppi með vitlausa kven-
manninn úr heiðinni því þú ert snarvitlaus.
— Anna, sagði Hrólfur. Þú hefur alltaf haft orð á þér fyrir að vera
bæði skynsöm og gætin. Eigum við að reyna að búa í kotinu? Viltu koma
með mér og treysta á Guð og gæfuna og taka svo því sem að höndum ber?
— Já, sagði ég, sagði Anna ofan í fjalldrapann. Ég sagði ekkert annað.
Sagði bara — já. Það var af því að ég er snarvitlaus. Ég átti að segja nei.
Hefði ég sagt nei væri ég vel metin vinnukona á besta býlinu í þessari
sveit og jafnvel þó víðar væri leitað.
Hún reis á fjóra fætur í fjalldrapanum og gekk af stað. Fjalldrapinn
meiddi hendurnar og fæturnir drógust bögsulega á eftir innan í pilsinu.
Aaannnnnna, heyrðist kallað. Aaaannnnna, Aaaaana. Hún herti á sér.
Það var erfitt að ganga svona á fjórum fótum. Sérstaklega yfir skorning-
ana. Svitinn var afmr farinn að renna í taumum og hann rann í augun og
það sveið undan honum. Köllin voru þögnuð. Kannski höfðu þeir dregist
afmr úr. Þó stóðu allt í einu tveir fæmr fyrir framan hana og hún vissi
að leikurinn var á enda. Efstakot var hmnið og risi aldrei afmr.
— Ég veit til hvers þið emð komnir, sagði hún. Það er alltaf sama
sagan. Hún sneri sér við svo maðurinn var nú fyrir aftan hana, teygði
hendina afmr með sér, fletti pilsinu fram yfir mitti og beið.
Það var þögn kringum hana eins og mennirnir væru á báðum átmm.
Svo var tekið undir handleggina sitt hvom megin og hún bar fæturna ekki
fyrir sig þegar henni var dröslað af stað — í átt að Holti.
205