Tímarit Máls og menningar - 01.03.1982, Side 14

Tímartt Máls og menningar
fram og loks var Bandalag alþýöunnar samansett, hafið á legg og fært á þing.
Stór orÖ þingfólks Bandalagsins um brottför hersins vöktu von og fögnuö í
brjóstum þeim sem geta fundið til. Um skeið átti Alþýðubandalagið, — vegna
stórra fyrirheita sinna um þjóðfrelsismál, — meira fylgi listafólks en dæmi eru
um á byggðu bóli. Það fór líka svo að Alþýðubandalagið fór inn í ríkisstjórn-
irnar, hverja á fætur annarri og hafði yfir eiðstaf sinn um brottför hersins.
Efndirnar döpruðust.
Lengi vel var einhverju þjóðþrifamáli kennt um, einhverju sem ekki var hægt
að fórna, einhverju sem hafði algeran forgang. Lengi vel var það landhelgin. Það
var bókstaflega ekki hægt að hafa hann Lúðvik utanstjórnar þegar mikil forlög
smárrar þjóðar skyldu ráðin. Stundum var það atvinnan. Þá var því við brugðið
að ekki væri hægt um sinn að ná fram þessu máli af því að önnur mál væru
mikilvægari. Mikilvægari?
Eru til nokkur mál mikilvægari fyrir eina þjóð en það að hafa ekki erlendan
her i landinu. Spyrjum Tékka, Ungverja, Pólverja, Víetnama, Kóreubúa,
Afgani, spyrjið þið fólkið i Hondúras, Guatemala, Nicaragua.
Nú er landhelgin teygð til hins ítrasta. Atvinnuleysið í núlli. Verðbólgan,—
samkvæmt Þjóðvilja og Tíma, — á svo hröðu undanhaldi að hún er bráðum úr
augsýn. Hvað skyldi þá verða fundið upp næst sem talið er meira aðkallandi en
það að koma burt hemum? Kannski hækkun súráls í hafi?
Einn gagnmerkur ráðherra Alþýðubandalagsins lét blaðamann sinn hafa eftir
sér að það væri móðgun við fullvalda þjóð að vilja ekki koma á fund með sér i
Kaupmannahöfn. Það má vel vera að það sé móðgun við íslensku þjóðina að
vilja ekki sitja fundi með Hjörleifi Guttormssyni og hlusta á hann halda
fimmklukkutímaræðuna. En það er auðvitað engin móðgun við einn eða neinn
að svíkja þær vonir sem við hann voru bundnar.
Einn atburður er mér öðrum minnisstæðari frá sumrinu sem leið. Það er
Stokksnesgangan. Stokksnes er sand- og klapparrif á suð-austurhorni landsins.
Þar er stór bandarísk radarstöð og herflokkur til að gæta hennar. Það var gengið
frá herstöðinni til Hafnar í Homafirði, — sólin skein glatt yfir fjöllum og
jöklum og standbjörgin köstuðu kveðju á gesti. Stokksnes stendur í því kjör-
dæmi sem eitt sinn bar rauðastan lit. Á ofanverðum þingferli sínum var Lúðvík
fyrsti þingmaður kjördæmisins.
í Stokksnesgönguna mætti enginn, — enginnnnnn þingmaður Alþýðu-
bandalagsins nema Ólafur Grímsson, sem hélt þar góðar tölur og stóð sig vel.
Hvar vom hinir níu? Á hvaða súrálamiðum voru þeir að dorga?
En vert er að geta þess sem vel er.
4