Tímarit Máls og menningar - 01.09.1991, Page 37

Ær og gimbill í symbíótísku sæluástandi.
Karlveldið leggur rósir (tákn hins kven-
lega) til jafns við arfa (rusl, úrgang). Nið-
urstaðan er sú að hið kvenlega hlýtur ætíð
að bíða ósigur í baráttu við hið karllega. Það
skal afmáð. Og hvað stendur þá eftir?
Gimbill gúla þembir,
gleður sig og kveður:
„Veit ég, þegar vetur
vakir, inn af klaka
hnýfíll heim úr drífu
harður kemst á garða,
góðir verða gróðar
gefnir sauðarefni.“
Gimbill (verðandi fulltrúi karlveldis) fær
um vetur að kjamsa á leifunum af því kven-
Iega (grösum/blómum). Þannig verður
hann fullvaxinn hrútur. Er nema von að
hann jarmi!
***
Kenning Helgu um kosmísk átök hins karl-
lega og kvenlega býður upp á föndur af
þessu tagi. Helga gefur sér í upphafi
ákveðnar hugmyndafræðilegar forsendur,
sem lítill vandi er að yfirfæra á verk skálds
TMM 1991:3
35