Tímarit Máls og menningar - 01.09.1991, Síða 60

ánni Níl, hinni miklu móður, sem sagt var að ísis sjálf hefði skapað með
tárum sínum. Á vinstri hönd sá hann — yfir gisna röð manna og kvenna
— götu sveigja inn í hverfi, sem hann taldi víst að væri iðnaðarhverfi, af
smíðagný og háreysti er þaðan barst. Með skjótri ákvörðun, sem sæmdi
hershöfðingja, gaf hann foringja hundraðssveitarinnar bendingu um að
stefna þangað. Hundraðshöfðinginn leit áhyggjufullur upp til hans, en
hlýddi skipuninni orðalaust og beindi hersveitinni inn hliðargötuna.
Áhorfendumir viku frá með semingi, en vart lengra en sem nam faðm-
lengd frá ystu mönnum hersveitarinnar; þannig var þeim sýnd andúð og
dulin ógnun.
Hershöfðinginn vissi ekki hvers vegna hann tók þessa skyndiákvörð-
un, en eitthvert innra afl — guðleg forsjón — stýrði honum oft á óvæntar
brautir. Ef til vill var það djúpstæður grunur um að hans kynni að bíða
fyrirsát, ef hann héldi aftur sömu leið heim í herbúðimar. Ef til vill var
það hin þrúgandi egypska sól, sem stöðugt skein óhulin skýjum í þessu
framandi landi, og innfæddir nefndu ýmist On eða Re. Föbus Apollon
var harður húsbóndi hér, fór hægt og letilega á himinbraut sinni, og tók
á sig mynd sindrandi hunangsdropa. (Við hinn mikla föður, Jovis! Um
þetta leyti árs var jörð snævi hulin í Alesíu.) Já, vafalítið var það brennheit
sólin, sem fékk hann til þess að sveigja með hersveit sína inn á öngstræti,
þar sem fá mátti forsælu af háreistum byggingum.
Þeir fóru um hverfi skóara og söðlasmiða, og hvarvetna dró úr
smíðagný, er þeir birtust. Menn hættu að þrátta um verð, smiðimir horfðu
þögulir á með hamra sína og leðurpjötlur í höndum, kaupendur stað-
næmdust með fingur sína í pyngjunni. Hvarvetna mætti þeim þessi þögla
andúð. Hér var nauðsynlegt að vera á varðbergi, því þeir voru staddir í
landi sporðdrekans, og það sólbakaða eyðimerkurkvikindi — líkt og
Egyptamir í þessu hverfi — heldur sig jafnan í skugganum.
Skyndilega kom leirkrús fljúgandi einhvers staðar innan úr mann-
þrönginni. Hún hæfði hersveitarmerkið ofarlega, svo litlu látúnsskildirnir
þar glömruðu, og merkisberinn — bjamarskinnsklæddur að rómverskri
venju og vorkunnarverður í þessum hita — fékk með naumindum haldið
stönginni. Sveitin öll staðnæmdist snarlega, reiðubúin til átaka; sérhver
hermaður lyfti skildi sínum og greip um meðalkafla sverðs síns. Þetta
var móðgun við helgasta dóm hverrar hersveitar. En móðguninni var ekki
fylgt eftir með frekara áhlaupi. Egyptamir stóðu enn þögulir og fullir
58
TMM 1991:3