Tímarit Máls og menningar - 01.09.1991, Side 69

Lilja Magnúsdóttir
Tvö líti
Golan bærir kjarrið í ásunum sunnan við ána. Á melunum fyrir norðan
ána er malarkrús. I hana hefur safnast vatn og greinilegt er að þarna eiga
einhver böm leiksvæði sitt því heilmikil vegamannvirki eru um alla
krúsina. Uppi á hól stendur hús. Þetta er lítið hús en trónandi þama á
hólnum eitt húsa er það eins og kastali að sjá. Það gnæfir yfir lágreist fjós
og önnur útihús neðan við hólinn.
Húsfreyjan, lítil snaggaraleg ung kona, kemur í kastaladymar og lítur
í átt að fjósinu. Þar em fjögur börn að leik og greinilegt er að þeim hefur
eitthvað sinnast því tvö þeirra em að berjast með spýtum. Eldri bömin
reyna að skakka leikinn.
„Svona hvað gengur á? Farið að sækja kýmar og hættið þessum
látum.“ Húsfreyjan kallar þetta til krakkanna en fer ekki til þeirra.
Slagurinn heldur áfram.
„Hættið þessu og farið strax af stað.“ Röddin er byrst. „Hestamir em
niðri við á.“
Spýturnar stoppa í miðju höggi, fljúga til jarðar og tveir óhreinir
krakkar taka viðbragð og hlaupa heim að bænum. Strákurinn á undan.
„Megum við fara ríðandi?“ kallar hann til mömmu sinnar.
„Já, þið verðið að fara alla leið niður að Gufuá. Hliðið var opið og
kýmar fóm þangað niðureftir.“
Eins og pflur stökkva þau bæði inn um kjallaradyr kastalans og koma
þaðan stuttu seinna í stígvélum, með beisli brugðið yfír aðra öxlina.
Þannig tölta þau niður að ánni. Tvö böm með gríðarstór beisli sem ná
þeim næstum niður að hnjám. Hann er örlítið hærri og mun þreknari,
samanrekinn og stígur þungt til jarðar. Hann er eldri og hann ber ábyrgð
TMM 1991:3
67
L