Tímarit Máls og menningar - 01.09.1991, Síða 71

leðjunni. Á stöku stað rennur vatn yfir veginn og þar hafa menn raðað
hellugrjóti til að síður grafi í sundur. Það syngur í eyrunum þegar
skeifumar klingja við hellumar.
Ský siglir um himininn og greinilegt er af lit þess að brátt fer að rigna.
„Eigum við að skoða hreiðrið?“ Rödd stelpunnar er hvell og full
eftirvæntingar.
„Nei, ekki núna. Kannski á morgun ef við fáum að fara aftur ríðandi.“
„O ... af hverju ekki?“
„Ég held að það sé að koma demba. Við ættum að flýta okkur.“
Stelpan horfir spekingsleg á skýin og lætur sem hún skoði skýjafarið.
„Já, það er sennilega rétt hjá þér,“ segir hún um leið og fyrstu droparnir
detta á nefið á henni.
Þau koma að hliði og stelpan stekkur af baki og opnar. Grannur
líkaminn spennist allur þegar hún sperrist við hliðstaurinn sem er heldur
lengri en hún. Hún dregur hliðið frá og kastar því í vegarkantinn, teymir
síðan Litla-Rauð að gríðarstóru barði við veginn, stillir honum þar og
hleypur nokkur skref til að komast upp á barðið, þaðan getur hún
auðveldlega sest á bak.
Það er farið að rigna. Hringir myndast í vatni þegar stórir droparnir
falla. Þeir sundrast þegar hófar hestanna skella í pollana. Stelpan horfir
á hringina og reynir að beina hestinum ofan í pollana. Litli-Rauður fer
ofan í þá sem liggja yfir allan veginn en hinum sneiðir hann hjá og skeytir
lítt um.skipanir knapans. Hestarnir fjörgast við rigninguna og brokka
greitt. Stelpan hættir fljótlega að hugsa um hringina og á nú fullt í fangi
með að halda sér í faxið. Andlit hennar, hár og föt eru orðin blaut. Bömin
eru bæði í peysum en hvorugt í nokkru vatnsheldu. Hár drengsins er slétt
og leiðir dropana beint ofan í hálsmálið. Við því er ekkert að gera, hann
verður bara að reyna að harka af sér þangað til styttir upp.
„Mér er kalt.“ Nú er kominn vælutónn í rödd stelpunnar og það er
eins og hún hafi öll sigið saman þarna á hestinum. Hrokkið hárið hefur
orðið að láta undan vatninu og liggur nú klesst við höfuðið sem sýnist
við það helmingi minna en áður.
„Við finnum aldrei beljurnar í þessari rigningu.“ Hún lítur á bróður
sinn í þeirri von að þau snúi við og hætti við allt saman. Hann horfir
aðeins fram fyrir sig og varirnar eru herptar saman. Þau halda áfram í
þögn.
TMM 1991:3
69