Tímarit Máls og menningar - 01.09.1997, Qupperneq 7

HANNES SIGFÚSSON
óneitanlega sérstakt um mann sem lifði og hrærðist í skáldskap. En hann
hafði þetta allt í blóðinu, og það var honum nóg.
Skömmu eftir að hann var fluttur heim, hitti hann Guðnýju Gestsdóttur,
sem hann hafði þekkt ungur maður og tileinkað Dymbilvöku, og eftir það
varð gagngerð breyting á lífi hans. Skyndilega var hann fullur starfsþreks og
áhuga á ný. Hver bókin rak aðra næstu árin, ljóðabækur, þýðingar, og
skáldsagan sem fýrr er nefnd. Milli þeirrar sögu og Strandsins, liðu næstum
fjörutíu ár. Síðasta frumsamda bók hans, Kyrjálaeiði, bar vott um óskerta
gáfu ljóðskáldsins. Að henni lokinni sagði hann einsog svo oft áður að nú
væri hann hættur, en enginn lagði trúnað á þá yfirlýsingu, þótt skugginn á
sólúrinu væri tekinn að lengjast. Veturinn eftir útkomu hennar dvaldi hann
á Spáni, gamall en léttfleygur farfugl, og þá hóf hann að velta fyrir sér þriðju
skáldsögu sinni.
Hannes var einstaklega opinn fýrir ungu fólki, viðhorfum þess og við-
fangsefnum, algerlega frábitinn því að leggja fyrir það þau gáfnapróf sem
eldri mönnum er tamt að gera, og eru hugvitssamlega hönnuð sem fallgryfj-
ur, með laufdyngjum yfir. Hann tók öllum á þeirra eigin forsendum, hlustaði
af hógværð, lagði sitt til málanna af einurð ef því var að skipta, en alltaf af
góðvild. Hann var einnig laus við biturleika, þakklátur fýrir allt sem honum
var gert í vil, og virtist aldrei gera sér neinar hugmyndir um sjálfan sig. Það
hvarflaði ekki að honum að hann væri „vanmetinn“ á nokkurn hátt. Haustið
1994 voru honum veitt verðlaun úr Minningarsjóði Guðmundar Böðvars-
sonar. Honum þótti ákaflega vænt um þá viðurkenningu, enda hafði skáld-
skapur Guðmundar alla tíð verið honum hugþekkur.
Auðvitað var Hannes ekki laus við vankanta fremur en aðrir, en það vissi
hann best sjálfur, og beitti sig óvæginni gagnrýni ef svo bar undir, og ekki
síst eigin skáldskap — sem var þó sannarlega hluti af honum sjálfum,jafnvel
umfram það sem gerist með önnur skáld. Hann var mjög agaður í öllum
vinnubrögðum, sér í lagi vann hann skipulega að þýðingum sínum. Af
skiljanlegum ástæðum gegndi nokkru öðru um ljóðagerðina, þá orti hann í
skorpum. Einsog nærri má geta skorti ekkert á vöndun, sjaldan fannst
honum nógu vel að verið.
Allt það ritaða mál sem liggur eftir Hannes er hamrað á eldgamla ritvél
— sú ritvél náði aldrei sambandi við rafmagn — og hann lamdi á lyklana
með einum fingri, harðneitaði að læra lyklasetninguna. Síðustu árin eign-
aðist hann þó fartölvu, en Guðný sá um þann grip, setti verkin á hana, eftir
að hann hafði unnið þau á ritvélina. Eitt sinn gerði ég heldur kjánalega
tilraun til að kenna honum á tölvu. Hann settist hjá mér af stakri þolinmæði,
en fljótlega stóð hann á fætur aftur, og sagði brosandi með sinni syngjandi
TMM 1997:3
5