Tímarit Máls og menningar - 01.09.1997, Blaðsíða 97

GAMANBRÉF TIL GÓÐKUNNINGJA MÍNS
í mat, jafnt úr plöntu sem steinaríkinu og gott ef ekki Ríkinu sjálfu af þeim
sem bragðbæta mat sinn með áfengi. Og hvernig sem á málið er litið merkir
orðið „jurt eða efhi sem bætir það sem fyrir er, hvort sem það er matur eða
andrúmsloft.“
Samkvæmt því fannst mér endilega að „íslenska með útlendu kryddi“
hlyti að merkja „íslenska sem bætt hefur bragð sitt og þef með útlendu
kryddi.“
En við lestur greinarinnar kom allt annað í ljós. Þér var stundum svo heitt
í hamsi að mér stóð hreint ekki á sama. Ég trúði fyrst ekki mínum eigin
augum. Hélt að þú værir að grínast. Eða þá að semja gátu. Við höfum
nefhilega báðir gaman af gátum, bæði að búa þær til og eins að ráða þær. Og
svo er sérvisku beggja háttað, að okkur finnst ekki gáta góð nema hún sé
rímuð og stuðluð. Samt datt mér í hug að hér hefðir þú nú brugðið á það
ráð að lauma að mér margfaldri prósagátu.
Tilefni greinarinnar segir þú (bls. 94):
„ . . . í Tímariti Máls og menningar, 2. hefti 1996, viðtal sem bók-
menntafræðingur hefur átt við konu sem um þessar mundir er ein af
ff emstu rithöfundum Islendinga. Við lestur þessa viðtals hefur sett að
mér þann ugg, að íslenskan sé að verða óhæft mál til að skrifa um
íslensk ffæði,...
„Hvaða fólk er hann Ólafur nú að meina,“ hugsaði ég og byrjaði strax að
reyna að ráða. „Bókmenntafræðingur“ ræðir við „konu sem um þessar
mundir er ein af fremstu rithöfundum fslendinga.“ Hver ætli sé bókmennta-
fræðingurinn og hver ætli sé konan sem setja ugg að karlmanni sem um þessar
mundir er einn affremstu fræðimönnum íslendingái
Ég velti þessu dálítið fyrir mér, einkum fannst mér einhver undirtexti
fólginn í orðalaginu konusem umþessar mundirerein affremstu rithöfundum
íslendinga. Gæti það merkt „konu sem ekki hefur alltaf verið ein af fremstu
rithöfundum íslendinga og á kannski alls ekki eftir að vera það þótt hún sé
það um þessar mundirV1 Og hver getur það verið sem tekur viðtalið við
konuna? „Bókmenntafræðingurinn?“ Honum er ekki lýst með neinum und-
irtexta, en síðar í gátunni, bls. 95, þar sem þú víkur máli þínu að „ytri hluta
á sköpum konu eða kvendýrs“ kemur í ljós að hér er kona að spyrja konu.
Oft hefur það vakið ugg í brjóstum karla sem konur skrafa, einkum um
fæðingar og barnfóstur, en samt gat ég ekki ráðið hver var hver, svo ég
neyddist til að grafa upp úr tímaritabunka ffá í fyrra 2. hefti Tímarits Máls
og menningar, en þar tekur Úlfhildur Dagsdóttir viðtal við Steinunni Sig-
urðardóttur, og munt þú eiga við þær og viðtalið Að hringa sig í miðju tímans.
TMM 1997:3
95