Tímarit Máls og menningar - 01.09.1997, Side 8

GYRÐIR ELÍASSON
röddu, sem gat minnt á þyt í norskum skógarlundi: „Það er ekki hægt að
kenna gömlum hundi að sitja.“
Sjúkleika sinn bar hann af þolgæði sem var lærdómsríkt þeim sem um-
gengust hann, kvartaði ekki, vékst ekki undan að tala um líðan sína ef um
var spurt, en sóttist ekki eftir því heldur. Honum var snemma ljóst hvert
stefndi, en hafði ekki mörg orð um það. Síðasta daginn sem hann lifði var
hann á fótum fram um hádegi, lagðist síðan fyrir með bók og lesgleraugu.
Þegar að var komið var hann sofnaður út af, enn með gleraugun, og bókin
opin á náttborðinu.
6
TMM 1997:3