Tímarit Máls og menningar - 01.09.1997, Qupperneq 10

Tortryggið alla sem tala
mikið um réttlæti sitt
Zaraþústra
Það er kyrrlátt jafnvægi kringum þína sól
og kyrrðin er stirðnað andartak líkt og nú
og hún sem fór ein á indælum sumarkjól
inní mitt hjarta var ekki hún heldur þú
sem ert flöktandi skuggi og fylgir mínu spori
að fallanda degi og tunglhvítri gleði á vori.
En hugsun mín fylgir hnígandi degi og sól
að hljóðlátum greinum við marglit reisuleg þök
og þarna er stúlka á þakrauðum ljómandi kjól
og þaulsetin önd á ljóskvikri blikandi vök,
þær heilsast og kveðjast og veturinn vex að sínu
vindkalda gnauði sem næðir í brjósti mínu.
Þú fylgir mér enn að fölnandi greinum og nú
er fegurðin réttlætið sjálft eins og jörðin og þú
en tunglið er eyra guðs, það hlustar svo hljótt
á hvíslandi niðinn við spyrjandi augu um nótt
og þegar ég finn þig í vitund minni þá vaknar
mín veglausa þrá til jarðar sem hjarta mitt saknar.
En þrösturinn flögrar sem gestur við garðtréð sitt
og gerir sér far um að rækta kunningsskap minn
og hvernig hann gleður gamaldags hjarta mitt
eins og grasið leiki við fölnandi skugga um sinn
meðan sólin hverfur að syfjuðum húsaþökum
og svanirnir kveðja með skáldlegum vængjatökum.
8
TMM 1997:3