Tímarit Máls og menningar - 01.09.1997, Síða 115

RITDÓMAR
Eitthvað, já, en hvorki nýstárlegt né
frumlega ffam sett. Eins er kynnt til sög-
unnar hin hollenska og mystíska Daníela
sem síðan hvarf, kannski viljandi, á
mótórhjólinu sínu í Gullfoss en skyldi
eftir sig lykil að dönskum heimavistar-
skáp handa Tinnu. Undir lokin er þó
þeirri dulúð eytt á mjög klénan máta
þegar Tinna reynir að tengja skápsinni-
haldið við verkfræðinemann sem ráfar
þarna um síðurnar, og ypptir síðan öxl-
um. Eins geri ég.
Sagan sjálf dregur dám af ráðleysi
söguhetjunnar. Eins og Tinna stingur
niður fæti og hugsun hist og her til að
móta sjálfið er textinn óviss um eigin
afdrif. Sagan er dálítið eins og langt bréf
manneskju sem er að sverma fyrir
pennavini, vill segja honum allt og ekk-
ert draga undan en veit ekki hvað hon-
um muni þykja áhugavert og lætur
þannig vaða á súðum, eins og til að
reyna að fanga einhvers staðar athygli
hans. Ekki ómerkari menn en Halldór
Laxness og Pétur Gunnarsson eru
dregnir með í þessa einkaför Tinnu og
teiknaðar upp samsvaranir á ferlum
þeirra. Sú svæsnasta er illa dulinn sam-
jöfnuður á bók sem Halldór kaupir í
Kaupmannahöfn 17 ára gamall, danskri
bók sem fjallar um hreinlæti kvenna
fyrir hjónaband og eftir að í það er kom-
ið, og ekki-danskri bók sem Tinna kaup-
ir nákvæmlega 75 árum síðar, nektar-
myndabók af konum. Hugsanlega má
skilja þessa fullkveðnu vísu á þann hátt
að enn eru ungmennin á faraldsfæti og
svala nýjungagirninni með því að kaupa
bækur í útlöndum, hugsanlega af
skyldurækni, en jafnframt hafa áhersl-
urnar breyst - nú er hreinlæti hjóna-
bandsins ekki lengur í hávegum haft
heldur fjölbreytni stellinganna, ekki
einn maki heldur margir eða enginn,
ekki danska heldur enska, franska og
þýska.
Stíllinn er ekki laus við gáska sem sér
lesendum fyrir brosi og höfúðhneiging-
um hér og hvar.
Smám saman fór ég að sakna mín eins
og ég hafði verið áður en ég fór í sam-
búð. Ég hafði verið kona sem ekki var
vön að láta vaða yfir sig á skítugum
skónum. Nú var ég að auki farin að
þrífa burt skóförin. (bls. 46—47)
°g
En ég hef fyrir reglu að líta á karlmenn
eins og strætisvagna. Ef maður missir
af einum bíður maður bara eftir næsta.
Maður er ekkert að hlaupa á eftir þeim.
Svo gæti ég mín á að taka ekki fimmuna
vestur í bæ þegar allir vita að þristurinn
fer alla leið. (bls. 61-62)
Tinna talar um lauslæti vinkvenna sinna
af áhugaleysi og finnst lítið sport í því.
Hún skilur heldur ekki af hverju þær
leggja ekki meira upp úr því að geta heils-
að hjásvæfum sínum á „fjölförnum stöð-
um eins og til dæmis í Kringlunni eða á
Húð- og kynsjúkdómadeild Landspítal-
ans“ (bls. 18) úr því að þeim finnst mest
gaman að geta sagt sögur af þessum
meintu elskhugum. Brandarinn um hina
fjölförnu kynsjúkdómadeild er í sjálfu
sér þekkilegur en gjarnan mætti meira
hanga á spýtunni. Og ekki spillti heldur
fyrir ef myndmálið væri af nýju bergi
brotið.
Frágangur er víða ekki nógu góður.
Ekki aðeins eru línuskiptingar sums
staðar rangar (dæmi: kat-tarins, bls. 109
og auglýsin-gar, bls. 119), og nokkrar
málfarsvillur sjáanlegar (dæmi: . . . ég
skyldi ekki alveg hvaða máli það skipti,
bls. 53; Ég býð spennt eftir að hún komi
út..., bls. 100 og Úr einniáttberst niður
ffá þvottavélunum en úr hinni skellir frá
billjarðkúlum) heldur er viss brotalöm í
sögunni, t.d. á bls. 74 þar sem Bergur
skilur við hjólið sitt fyrir utan verslun og
tekur síðan strætó heim. f Kaupmanna-
höfh. Fólk gleymir ekki að það er á hjóli
í Danmörku og ef það hefði verið vilji
höfundar hefði hann gert út á þessa
gleymsku. Eilífar tilviljanir sem ganga í
veg fyrir Tinnu eru of fumkenndar til að
TMM 1997:3
113